Een verhaal zonder kleur of geur en met weinig smaak

De Amerikaanse journalist Adam Sternbergh is werkzaam als cultuurredacteur bij 'The New York Times Magazine'. Voor zijn debuut Spademan  gebruikte hij de New Yorkse wijk Brooklyn als decor. In een setting waarin een vuile bom grote delen van New York heeft vernietigd, is de plaatselijke bevolking weggetrokken en is tegelijk met hen ook de werkgelegenheid verdwenen.

De vuilnisman die zich verschuilt achter diverse namen is zijn dagelijkse arbeidzame leven ook verloren. Om toch te kunnen overleven heeft hij zich een geheel andere kant op ontwikkeld. De vuilnisman is door iedereen in te huren voor een moordzaak waarbij hij zich niet of nauwelijks bekommerd over motieven of andere gewetensvolle zaken. Nee, Spademan voert zijn opdracht uit en verdwijnt zonder daar verdere vragen over te stellen.
Hij wordt gevraagd de 18-jarige Grace Chastity Harrow, alias Persephone, op te sporen en om te brengen. De opdracht komt van haar vader, de puissant rijke evangelist T.K. Harrow, een machtig man die grote invloed heeft op zijn volgelingen. Zijn dochter is plotseling uit huis weggelopen en spoorloos verdwenen.
Spademan begint in het verlaten Brooklyn de zoektocht naar Persephone. Als hij haar uiteindelijk vindt, probeert hij meer over haar en haar vader te weten te komen. Hij ontdekt dat Persephone’s vader niet zo’n vredig heerschap is als hij doet voorkomen. Die wetenschap laat Spademan besluiten om zijn opdracht niet uit te voeren maar meer onderzoek te doen naar de handel en wandel van T.K. Harrow. Als Persephone uiteindelijk Spademan in vertrouwen neemt en haar jonge leventje met hem deelt, staat zijn besluit vast en wijzigt hij zelfstandig zijn opdracht.

Het verhaal dat Adam Sternbergh in Spademan vertelt is volledig vanuit het perspectief van de voormalige vuilnisman. Daarbij grijpt de protagonist nogal vaak terug naar zijn verleden om een verklaring te geven voor zijn leven en de ietwat merkwaardige en opmerkelijke houding die hij zich heeft toegeëigend. Wel leuk om te weten maar die stukken dragen niet echt iets waardevols bij aan het creëren van spanning. Daarbij is de toonzetting ook monotoon en redelijk kleurloos. Al lezende wacht je op ontwikkelingen die het geheel wat laten kantelen en de suspense wat meer tot zijn recht laten komen. Maar dik in de tweede helft besef je dat die waarschijnlijk niet meer gaan komen. Er  wordt vooral duidelijk gemaakt dat de macht van evangelisten in Amerika tot griezelige hoogte kan stijgen. In goede handen is daar niets mis mee, en het kan anderen stimuleren, maar een evangelist met minder goede bedoelingen kan daar heel wat ellende mee veroorzaken. Mocht dat de boodschap zijn die Sternbergh wil verkondigen dan is hij daarin geslaagd, verder is het verhaal eenvoudig van opzet en niet bijster origineel. Van Spademan gaan er dertien in een dozijn.

Een passage uit het verhaal, op de allerlaatste bladzijde, is ook erg van toepassing op de(ze) lezer. Die luidt: “Ik zou willen dat ik het kon navertellen, maar ik herinner het me niet goed meer”. En daarmee is het belangrijkste wel verteld over Spademan.