Goed maar anders dan Slaughterfans gewend zijn

De vaste fans van Karin Slaughter hebben met het nodige ongeduld een jaar moeten wachten op de opvolger van Onaantastbaar, dat in juli 2007 uitkwam. Het einde van het boek was een deceptie omdat het zo open was als het woord open maar kan betekenen. Maar in interviews gaf Slaughter al aan dat er eerst nog een ander boek zou verschijnen, dus de lezers moesten geduld hebben voor de oplossing. De trouwe fans hadden er geen moeite mee. Slaughters oeuvre heeft al zoveel leesplezier gebracht en continuïteit is gegarandeerd, zolang er maar Slaughter op de cover staat. En nu is er dan Versplinterd.
In het boek Triptiek hebben de lezers kennis kunnen maken met de norse maar uiterst deskundige Will Trent. We komen deze trouwe wetsdienaar ook in Versplinterd weer tegen. Samen met Faith Mitchell wordt hij naar het huis van Paul Campano wordt gestuurd. Daar heeft Paul’s echtgenote Abigail, een jongen gewurgd van wie ze dacht dat hij hun dochter Emma belaagde. Wanneer Adam Humphrey zijn laatste adem heeft uitgeblazen ziet ze dat het meisje niet haar dochter is maar de vriendin Kayla, die ook door geweld om het leven is gekomen. Haar dochter Emma is spoorloos.
Will Trent en Paul Campano kennen elkaar uit hun jeugdjaren toen ze bij elkaar op school zaten. Het waren vroeger al geen boezemvrienden en dat blijkt jaren later niet veel anders te zijn. Paul heeft dan ook weinig vertrouwen in zijn oude klasgenoot.
Trent laat zich hierdoor echter niet ontmoedigen en gaat, gesteund door Faith, onverstoorbaar op zoek naar Emma van wie hij vermoedt dat ze nog leeft.
Karin Slaughter heeft het imago dat ze boeken schrijft vol spanning, bloed en misdaad. Seriemoordenaars zijn bij haar kind aan huis en zijn in eerdere verhalen bijna vaste figuren.
In Versplinterd voldoet ze in het geheel niet aan dit imago. Het verhaal heeft een sterke opening waarin enkele moorden sterk en verrassend worden beschreven. Dan volgt een onderzoek naar de moordenaar van Kayla en een zoektocht naar haar vriendin Emma Campano. Dit deel is ook interessant, maar het flitsende dat we van Slaughter kennen en waarom ze zo wordt geroemd, zien de lezers niet terug. Wat zij wel zien, zijn verschillende, goed uitgediepte karakters. Van de belangrijkste personages wordt zelfs de jeugd gedetailleerd beschreven. Dat werkt op sommige momenten aangrijpend en soms ook ontroerend, maar tegelijkertijd ligt het gevaar van traagheid en langdradigheid op de loer. En soms is het verhaal dat ook.
De vraag of het boek goed of slecht is, komt echter in het geheel niet aan de orde want schrijven kan Karin Slaughter heus wel, dat heeft ze in ruime mate bewezen. Maar als fan kun je concluderen dat Versplinterd niet helemaal voldoet aan de hooggespannen verwachtingen. Het boek is te typeren als een softe thriller waarin eenzame jeugd, foute opvoeding en dyslexie een belangrijke rol spelen. De quote die voor Triptiek gold “dat het boek zo gruwelijk is dat je soms de neiging hebt het even weg te leggen”, is zeker niet van toepassing op Versplinterd.
Het is daarom te hopen dat we niet al te lang hoeven te wachten op het vervolg van Onaantastbaar.