Een poëtisch familieverhaal vol melancholie. Elke pagina geeft je kippenvel.

Je bent prachtig vertelt het verhaal van de vier zussen Julia, Sylvie, Cecelia en Emeline. Opgegroeid in een warm en hecht gezin kan het bijna niet anders of hen staat alle vier een toekomst te wachten waarbij er altijd de veilige plek van terugkeren naar een veilige haven is, gesteund door je familie die om je geeft. Wanneer een situatie echter verdeeldheid brengt binnen het gezin ontstaan de eerste scheurtjes in de eens zo hechte familie en het sterke fundament brokkelt met de jaren en de daaropvolgende gebeurtenissen verder af. Is het tij nog te keren? Kun je vergeven wanneer iets anders geen optie lijkt? Is er altijd die veilige weg terug naar je eigen familie? Of nemen gedane zaken geen keer en kan je met woorden en daden een familieband voorgoed verbreken?


Wat een waanzinnig verhaal. Vanaf het begin word je meegezogen in de belevingswereld van de vier zussen, met name voor Julia en Sylvie is een grote rol weggelegd. De wisselende perspectieven maken het verhaal niet alleen vlot leesbaar maar geven je als lezer een verschillende kijk op elke zus apart en dat zorgt ervoor dat je met meer empathie en mildheid kunt kijken naar wat er zich binnen het verhaal langzaamaan ontrafelt. Het feit dat het verhaal in de verleden tijd is geschreven maakt dat het een gevoel geeft van pure melancholie. Daarbij opgeteld de soms poëtische schrijfstijl van Napolitano en de prachtige metaforen die zij gebruikt maakt het een boeiend, ontroerend en bijzonder verhaal. Een verhaal over familie, de familiebanden, liefde en vriendschap. Over het ouderschap, de keuzes die je maakt, de mildheid waarmee je naar de wereld kijkt en over vergeving, vóóral over vergeving.
Het heeft het allemaal in zich, inclusief een passend slot. Zo’n boek wat nog lang suddert in je hoofd en wat je met een zucht dichtslaat, een beetje verdrietig omdat het einde veel te vroeg kwam.

Een poëtisch familieverhaal vol melancholie. Elke pagina geeft je kippenvel.