Een ode aan de bijzondere connectie tussen mens en dier, de natuur en aan iedereen die zich soms een beetje anders en eenzaam voelt

Na Zondagskind en Zondagsleven is daar het gehoopte vervolg én de afsluiting van de
‘Jasmijn Vink trilogie'. Met Zondagskracht (die ik voor verschijning als onderdeel van het reviewteam heb mogen lezen voor uitgeverij HarperCollins) reizen we voor een laatste keer mee met de gedachtenspinsels van Jasmijn en beleven we nog éénmaal het leven vanuit het perspectief van iemand met autisme. Lukt het Jasmijn vast te houden aan de zo zorgvuldig door haar opgebouwde veilige wereld om haar heen of gooit het leven roet in het eten?

Na een jeugd vol hobbels en een al even roerige adolescentie pakken we draad met Jasmijn weer op. Gesetteld en wel begint ze aan een nieuw boek, na een voor haar heel roerige periode. Een boek dat troost biedt maar haar ook enorm aan het wankelen brengt en de onzekerheid die volgt blijft knagen wanneer haar zo mooi gecreëerde leven door allerlei zaken begint te wankelen, met als kers op de taart de Coronapandemie.

Judith Visser weet de lezer wederom als geen ander mee te nemen in de belevingswereld van Jasmijn en mede daardoor draag ik dit karakter onder mijn huid. Wat een bewondering heb ik voor deze sterke vrouw die zo dicht bij zichzelf durft te blijven maar toch ook haar onzekerheid laat zien. De liefde voor dieren en met name de liefde voor haar honden heeft mij meermaals tot tranen toe geroerd. Je ervaart de heel herkenbare en intense dankbaarheid van de bijzondere connectie tussen mens en dier door het hele verhaal heen. Ook de verwondering en liefde voor de (helende werking van de) natuur die erg sterk naar voren komt in het verhaal raakte me diep.

Het boek kent vele lagen die uiteindelijk prachtig samensmelten tot een compleet verhaal. En die lagen bevatten eigenlijk alleen maar liefde. Liefde tussen man en vrouw, liefde voor je ouders, liefde in vriendschap, verdriet om het verliezen van de liefde, dierenliefde en de liefde voor de natuur. De zekerheid en onzekerheid en bovenop al die emoties de weg die je aflegt met autisme in een wereld die daar totaal niet op is ingericht geeft herkenning en laat je nadenken over de maatschappij zoals deze nu is. In een steeds sneller draaiende maatschappij die vooral op extraverten is ingericht zijn acceptatie en het soms erkennen ‘dat je nou eenmaal zo bent’ mooie cadeaus om jezelf, naast het stellen van je eigen grenzen, te geven. Een mooie les om uit dit boek mee te nemen.

Het verhaal duurde te kort en ik ga Jasmijn missen. En dus sloot ik Zondagskracht niet alleen met tranen van ontroering, maar ook een beetje met tranen van verdriet. Jasmijn maakte in dit derde deel de meeste indruk op mij en is daarmee een personage dat me voor altijd bij zal blijven. Sterker nog, ik neem haar voortaan zelfs een beetje met me mee. Ik wens haar alle goeds in haar zo mooi gecreëerde wereld, heb respect voor de manier waarop ze in het leven staat en gun haar al het geluk van de wereld. Ik twijfel er geen moment aan dat ze daarin op haar manier ruimschoots zal gaan slagen!