Vakmanschap

Van Boyne heb ik meerdere boeken gelezen. Daaruit blijkt op zich al mijn waardering voor de schrijver. Deze roman is gedeeltelijk gebaseerd op historische feiten. De nadruk ligt op “gedeeltelijk “ en daar wringt het wat mij betreft ook wel een beetje. Gaandeweg overviel mij meermalen het gevoel dat de fictie op gespannen voet staat met de historische feiten. Boyne heeft al vaker bewezen een vakkundig verteller te zijn. Hij weet mij meestal te boeien met zijn verhalen en bouwt de spanning mooi en geloofwaardig op. Maar in Het Winterpaleis geeft hij mij teveel inkijk in de onderliggende structuur van de vertelling, in de mechanismen van zijn schrijverschap. Het is al snel te doorzien waar hij de lezer naar toe wil voeren en de weliswaar soms mooi uitgesponnen fragmenten hebben niet zelden een nogal sentimenteel staartje. Toch heb ik het boek, geboeid tot het eind, uitgelezen. Ook ondanks het soms vlakke taalgebruik in de Nederlandse vertaling met als ultieme uitglijder de beschrijving van hoe de moordenaars van Raspoetin zich van het lijk ontdoen.