De strijd van een vrouw in prachtige metaforen

Madeleine komt uit een welgesteld gezin en is getrouwd met een succesvolle en aantrekkelijke man omdat dat van haar werd verwacht. Toch is ze niet gelukkig. Zowel haar moeder als haar man Philip willen dat ze zich naar hun normen en wensen gedraagt, maar eigenlijk schildert ze veel liever dan dat ze de avond doorbrengt bij de Vrouwenbond of met collega's van Philip.

Tijdens haar jaarlijkse bezoekje aan haar moeder, vindt ze de dagboeken van haar grootmoeder Margie, die ze nooit goed heeft gekend. Madeleine ontdekt dat Margie als jonge vrouw wel voor haar vrijheid koos en in 1914 naar Parijs vertrok, waar ze de zomer van haar leven beleefde. Iets wat in die tijd zeer ongebruikelijk was. Durft Madeleine in de voetsporen van haar grootmoeder te treden door voor zichzelf te kiezen?

Eleanor Brown (1969) laat Madeleine haar verhaal vertellen door middel van een ik-perspectief, maar ook de dagboekfragmenten van haar grootmoeder worden door haar in een verhaalvorm gebracht. Hierdoor blijft het erg persoonlijk en vallen de raakvlakken tussen de twee vrouwen al snel op. Ze verlangen namelijk beiden naar een geëmancipeerd en creatief leven, wat binnen hun kringen niet mogelijk lijkt, waardoor de vrouwen moeten vechten voor hun vrijheid.

Op enkele punten is Een zomer in Parijs voorspelbaar, maar de weinige romantische momenten in dit boek zouden anders bijna niet mogelijk zijn. Gelukkig maakt de mooie, beeldende en uitgebreide schrijfstijl van Brown dit meer dan goed, want de schrijfster weet zinnen te creëren die voor puur genot zorgen. Niet alleen vanwege de prachtige metaforen, maar ook doordat de personages hierdoor nog meer gaan leven.

"En ook al was het nog geen zomer in Magnolia, ik voelde iets ontwaken waardoor het er heel veel op leek, de zonnestralen die zich een weg baanden naar de delen van mijn hart die stijfbevroren waren, een traag smelten in mijn buik."

Een zomer in Parijs is een boek dat verder gaat dan romantiek en laat zien dat het feminisme nog lang niet in alle kringen welkom is. Ook niet in het moderne Westen. Dit levert soms frustratiegevoelens op ten opzichte van Madeleine, want iedereen weet dat een Amerikaanse vrouw in 1999 een kans heeft om onafhankelijk te zijn en te kiezen voor het leven dat zij wil. Brown weet het enigszins voorspelbare einde lang spannend te houden door je in prachtige zinnen kennis te laten maken met de gedachten en gevoelens van Madeleine, waardoor bij iedere pagina de hoop groeit dat ze de juiste keuze zal maken.