Minder is meer

In Gina's leven volgt het ene probleem het andere op. Zo is haar kanker in remissie als haar man van haar wil scheiden en haar nieuwe appartement staat vol met dozen met spullen die ze niet allemaal kan houden. Ze is namelijk altijd al een verzamelaar geweest. Gina besluit het roer om te gooien en maar honderd dingen te houden die echt van waarde zijn voor haar. Er begint een lang proces van sorteren en keuzes maken, want wat wil Gina in haar nieuwe leven hebben?

Schrijfster Lucy Dillon (1974) begint ieder hoofdstuk met een belangrijk voorwerp uit Gina's leven en blikt aan de hand daarvan terug op het verleden. Er is vroeger dan ook veel gebeurd, zoals een moeizame relatie met haar moeder en een eerste liefde met een pijnlijk einde. Maar ook over het heden valt genoeg te vertellen. Ze sorteert niet alleen haar spullen, maar renoveert ook een huis voor haar werk. Dit alles bij elkaar zorgt ervoor dat er een boek ontstaat dat erg langzaam op gang komt. Zowel het heden als heden verleden worden erg uitgebreid beschreven waardoor het verhaal op sommige punten langdradig wordt. Toch komen de verhaallijnen uiteindelijk op een goede manier bij elkaar, waardoor de laatste honderd pagina's interessanter worden dan de rest van het verhaal.

Toch weten de bijpersonages ervoor te zorgen dat het boek ook meeslepende kanten heeft. Zo is er Naomi, de beste vriendin van Gina, die niet op haar mondje is gevallen en Nick, de knappe eigenaar van het te renoveren huis. Zij zorgen er allebei voor dat Gina uit haar schulp durft te kruipen en haar leven weer oppakt. Vanaf het moment dat Gina op dit keerpunt komt, wordt het verhaal meteen interessanter, simpelweg omdat het hoofdpersonage groeit en daarmee het verhaal meer vorm krijgt.

Ondanks de langdradigheid bevat Honderd stukjes van mij (vertaald door Erica Feberwee) een belangrijke boodschap: minder is meer. Dat is namelijk het idee achter het bezitten van maar honderd dingen. Toch is in de manier waarop dit boek in elkaar zit van deze boodschap weinig terug te zien. Het zit namelijk vol zit met onnodige toevoegingen, zoals uitleg over vergunningen bij het renoveren van een huis. Dat is in een boek net zo saai als in het echte leven.

Uiteindelijk heeft deze roman een interessante boodschap, maar Lucy Dillon heeft een te uitgebreid boek geschreven om vanaf het begin af aan dicht bij de kern te blijven. Het einde weet gelukkig wel te raken met de gedachte: minder is meer, want dan blijft er meer ruimte over voor het maken van mooie herinneringen. Het is alleen jammer dat de herinnering aan Honderd stukjes van mij juist zal zijn dat het net iets te veel van het goede is.