Een kinderboek voor volwassenen

Jonathan woont in New York en werkt als copywriter bij een reclamebureau. In zijn werk vindt hij niet de uitdaging die hij zoekt en ook bij zijn vriendin heeft hij soms zijn twijfels. Waar hij wel gelukkig van wordt, zijn de honden Sissy en Dante die tijdelijk bij hem verblijven omdat hun baasje in het buitenland is. Deze twee viervoeters lijken precies te weten wat Jonathan nodig heeft, alleen moet het hen nog lukken om dat Jonathan duidelijk te maken en dat is niet zo makkelijk aangezien ze niet kunnen praten.

Jonathan gaat los is de eerste roman voor volwassenen van Meg Rosoff (1956). Ze schreef eerder al succesvolle jeugdboeken en dat is terug te zien in dit verhaal. Rosoff heeft namelijk gekozen voor een volwassen thema: een man die op zoek gaat naar liefde en geluk. Toch heeft het verhaal veel kinderlijke trekjes door vreemde en ongeloofwaardige gebeurtenissen. Eén van de opvallendste hiervan is het gedeelte waarin Jonathan wartaal uitslaat en mensen ervaart als dieren.

" 'Hallo Jonathan. Ik ben dokter Devi. U heeft me wel een dagje achter de rug.'
Hij keek de dokter aan. Dokter Devi had een dikke zwarte vacht en knopen als ogen.
'Begrijpt u wat ik zeg?'
Jonathan knikte.
'Hoe voelt u zich nu?'
'Bedribbeld,' zei Jonathan terwijl hij uit zijn ooghoek naar de dokter tuurde, wiens oren van vilt gemaakt leken te zijn."

Met dit soort ongeloofwaardige passages creëert de schrijfster de sfeer van een kinderboek.

Aan de ene kant doet Jonathan gaat los denken aan kinderboeken, aan de andere kant verwijst Rosoff naar De goddelijke komedie van Dante en dan voornamelijk naar het eerste deel genaamd Inferno. Niet alleen één van de honden heet Dante, maar Jonathan tekent ook strips die hij Dantes New York Inferno noemt. Zoals de titel al doet vermoeden, zijn deze strips gebaseerd op de hel beschreven door Dante maar dan in een modern New Yorks jasje. Het leven van Jonathan zelf lijkt vaak ook eerder een hel dan het paradijs, al is dat laatste wel waar hij naar verlangt.

Jonathan gaat los is het beste te omschrijven als een kinderboek voor volwassenen. Rosoff bewijst dat fantasie ook in een roman past met een thema dat aansluit bij het dagelijkse leven van een volwassene. Doordat je als lezer de acties van de honden doorziet terwijl de arme Jonathan er niks van snapt, ontstaat er een vermakelijk verhaal, maar door de mix van fantasie en het dagelijkse leven mist het verhaal diepgang waardoor het niet meer dan vermakelijk is.