De waarheid zal nooit in rechte worden vastgesteld........

Tomas Ross (pseudoniem van Willem Hogendoorn) is de godfather zo niet ook de bedenker van het thrillergenre “faction”, een mengeling van fictie met feiten. Hij publiceerde vele tientallen boeken.
Zijn meest recente pennenvrucht is “De vrienden van Pinocchio”. Het verhaal gaat over een netwerk van pedoseksuelen in hoge kringen en is niet geschikt voor tere zieltjes en mensen met een zwakke maag.
Het is geïnspireerd op de geruchten rond de voormalige secretaris-generaal van het Ministerie van Veiligheid en Justitie Joris Demmink. Deze inmiddels pensionado wordt al ten minste een jaar of vijftien in de pers en elders beschuldigd van seksueel misbruik met minderjarige jongens. Ondanks deze geruchten en de waarschuwingen van zijn voorganger Borghouts aan het adres van toenmalig minister Piet-Hein Donner werd Demmink in 2002 benoemd tot S-G. Hij ging in 2012 met pensioen.
In 2010 publiceerde Jan Poot sr. (de grote man achter Chipshol, een financieel en juridisch geruchtmakende affaire waarin onder meer twee rechters een dubieuze rol blijken te hebben gespeeld) samen met journalist Micha Kat het schokkende boek “De Demmink Doofpot”. Als maar de helft van de inhoud van dat boek op waarheid berust, zouden er vele koppen van vooraanstaande politici rollen. Wie verder wil huiveren over het onderwerp leze op de website die aan de doofpot is gewijd.
Ook de NRC en het Algemeen Dagblad publiceerden veelvuldig over de zaak-Demmink. Op 20 januari 2014 beval het Gerechtshof Den Bosch opening van een nieuw strafrechtelijk onderzoek in deze zaak op basis van eerdere aangifte van verkrachting door twee Turkse mannen. Het nieuws daaromtrent is inmiddels uitgedoofd omdat het onderzoek van het OM op dood spoor is geraakt. Mededelingen van het OM over de redenen daarvan roepen weer allerlei vraagtekens op.
Het is dan ook de vraag of de waarheid ooit aan het licht zal komen. Tot de dag van vandaag is niets in rechte bewezen verklaard rond deze kwestie. En dan blijft gelden: iemand is onschuldig totdat het tegendeel is bewezen.

Tomas Ross heeft in “De vrienden van Pinocchio” een intrigerend en lezenswaardig verhaal gecomponeerd naar aanleiding van de geruchten rond Demmink.
Na het plotselinge overlijden van jazz-zangeres Nel van Geel wier lijk wordt aangetroffen door twee jonge inbrekers, gaat haar in Parijs wonende zoon Paul Schuur de nalatenschap regelen. Hij stuit daarbij op een schriftuur waarin een weerzinwekkende traumatische ervaring uit zijn vroege jeugd wordt beschreven. Het gaat over Victor Capek die destijds met Nel in Praag woonde en betrokken blijkt te zijn geweest bij kinderhandel. In de Praagse bar Pinocchio vond seksueel misbruik van jongetjes plaats waarbij Paul ook betrokken was als slachtoffer.
Er ontspint zich een meeslepend maar ook weerzinwekkend verhaal waarin vele (ook bekende) mensen worden genoemd gerelateerd aan een pedonetwerk dat zich met misselijkmakende activiteiten bezighoudt, en chantage, bedreiging en moord niet schuwt. De gemeenschappelijke noemer van de betrokkenen lijkt het lidmaatschap van de Leidse studentenvereniging Minerva te zijn.
Onder meer een Nederlandse ambassadeur in Praag, een Praagse priester, een Nederlandse pater met een opmerkelijke achternaam, een Leidse hoogleraar rechten, een Eindhovense medisch specialist, een officier van justitie, een advocaat en een rechter spelen een rol in het netwerk van pedoseksuelen. Als Paul Schuur samen met Nadine Schacht, wier broertje Matteus door een brute verkrachting in de Pinocchiobar in Praag overleed, op onderzoek gaat belanden zij in een wervelwind van heftige en gewelddadige gebeurtenissen. Dat geldt temeer als Jiri Novak en zijn vriendin Milida Kaldecova opduiken.

Tomas Ross heeft een prachtige beschrijvende stijl waardoor de lezer zich op het toneel van het verhaal voelt. Dat zulks niet altijd even prettig is omdat er vreselijke dingen gebeuren, mag niet verhelen dat “De vrienden van Pinocchio” een sterke thriller is. De plot ligt voor degenen die de kwestie-Demmink gevolgd hebben, niet erg ingewikkeld. Het verhaal is echter meeslepend en de aandacht van de lezer wordt voortdurend vastgehouden.
Het taalgebruik van Ross is van grote klasse. Het boek is daarom een aanrader voor de liefhebber van “faction” die wel over een sterke maag dient te beschikken. Want het onderwerp is afschuwelijk.
De schrijver verdient alle waardering voor de gewaagde wijze waarop hij het behandelt. Dat het boek een disclaimer bevat, is vermoedelijk geen toeval. In de factionwereld van Ross wordt niemand gespaard……..
Het boek verdient vier sterren.