Lezersrecensie
Recensie ‘Alles wat had kunnen zijn
Eniolá heeft het thuis en op school niet gemakkelijk en droomt van een mooiere toekomst. Wúràolá is arts in opleiding en groeit op in een rijke familie. Gaandeweg raken hun levens met elkaar verweven.
Ik wilde deze roman graag lezen omdat ik ‘Blijf bij me’ van deze auteur erg mooi vond. Ik moet helaas tot de conclusie komen dat dat voor dit boek niet gold.
De belangrijkste reden daarvoor? Het verhaal gaat naar mijn gevoel véél en véél te traag. Als de achterflap vermeldt dat levens met elkaar verweven raken, dan verwacht ik dat dit een belangrijk onderdeel van het boek zal zijn. Maar nee, Adébáyọ laat de lezer daar 410 bladzijden lang op wachten. Om vervolgens ‘dé’ gebeurtenissen in het boek op de laatste 50 bladzijden te laten plaatsvinden.
En mochten die eerste ruim 400 pagina’s genoeg diepgang, actie en plotwendingen bevatten om het verhaal te kunnen dragen, dan zou dat nog niet zo erg zijn. Maar dat vond ik hier niet het geval. Oké, je krijgt een intiem inkijkje in de levens van Eniolá en Wúràolá, maar daar blijft het eigenlijk bij. Je ontmoet Eniolá, bij wie het thuis armoe troef is sinds zijn vader niet meer werkt. Het schoolgeld betalen lukt niet meer en er is amper eten in huis. Daarnaast ontmoet je Wúràolá, een pientere arts in opleiding. Toch zijn haar ouders enkel bezig met de vraag wanneer ze met haar vriend zal trouwen en de voordelen die dit voor hun families zal hebben.
De kloof tussen arm en rijk wordt al snel pijnlijk duidelijk, dat heeft de auteur goed neergezet. Ook de nadruk op hoe zij elk hindernissen en tegenslagen tegenkomen op hun pad, afgewisseld met lichtere, hoopvolle momenten, is zeker aanwezig. Toch slaagde de auteur er niet in mij 400 pagina’s lang geboeid te houden, integendeel, het uitlezen van deze roman werd een beetje een opdracht. Gelukkig maakten de laatste 50 pagina’s van het boek nog iets goed, want daar - pas daar - wist het verhaal me te raken.
Ik wilde deze roman graag lezen omdat ik ‘Blijf bij me’ van deze auteur erg mooi vond. Ik moet helaas tot de conclusie komen dat dat voor dit boek niet gold.
De belangrijkste reden daarvoor? Het verhaal gaat naar mijn gevoel véél en véél te traag. Als de achterflap vermeldt dat levens met elkaar verweven raken, dan verwacht ik dat dit een belangrijk onderdeel van het boek zal zijn. Maar nee, Adébáyọ laat de lezer daar 410 bladzijden lang op wachten. Om vervolgens ‘dé’ gebeurtenissen in het boek op de laatste 50 bladzijden te laten plaatsvinden.
En mochten die eerste ruim 400 pagina’s genoeg diepgang, actie en plotwendingen bevatten om het verhaal te kunnen dragen, dan zou dat nog niet zo erg zijn. Maar dat vond ik hier niet het geval. Oké, je krijgt een intiem inkijkje in de levens van Eniolá en Wúràolá, maar daar blijft het eigenlijk bij. Je ontmoet Eniolá, bij wie het thuis armoe troef is sinds zijn vader niet meer werkt. Het schoolgeld betalen lukt niet meer en er is amper eten in huis. Daarnaast ontmoet je Wúràolá, een pientere arts in opleiding. Toch zijn haar ouders enkel bezig met de vraag wanneer ze met haar vriend zal trouwen en de voordelen die dit voor hun families zal hebben.
De kloof tussen arm en rijk wordt al snel pijnlijk duidelijk, dat heeft de auteur goed neergezet. Ook de nadruk op hoe zij elk hindernissen en tegenslagen tegenkomen op hun pad, afgewisseld met lichtere, hoopvolle momenten, is zeker aanwezig. Toch slaagde de auteur er niet in mij 400 pagina’s lang geboeid te houden, integendeel, het uitlezen van deze roman werd een beetje een opdracht. Gelukkig maakten de laatste 50 pagina’s van het boek nog iets goed, want daar - pas daar - wist het verhaal me te raken.
1
Reageer op deze recensie
