Lezersrecensie
Recensie ‘Bintje’
Dit boek zou ik véél vaker willen zien voorbijkomen op bookstagram. I’ll tell you why.
Bintje groeit op in de appartementsblokken van de provinciestad, in de jaren ‘90, in een verscheurd gezin. Ze heeft een Belgische moeder en Congolese vader. Haar vader is fanatiek religieus, vindt geen werk op zijn niveau, drinkt hoe langer hoe meer en wordt alsmaar agressiever thuis. Toch adoreert Bintje hem. Maar wanneer blijkt dat hij niet te redden is, verbreekt ze alle contact. 30 jaar later is Bintje gescheiden en vervreemd van haar zoon. Ze woont terug in de blokken en heeft zo haar eigen verslavingen. Wanneer ze ook haar job als leerkracht niet kan aanhouden, wordt ze gedwongen haar jeugdtrauma’s onder ogen te zien.
Het is niet te geloven dat dit een debuut is. Tuly Salumu schreef met ‘Bintje’ een indrukwekkend boek.
De personages zijn zo levensecht dat je ze graag bijtijds eens flink door elkaar zou schudden. Omdat ze je woedend maken, of omdat je hen de ogen wilt openen, of gewoon omdat het allemaal zo vreselijk ingewikkeld is. Bintje, die zo zoekende is, die maar wat graag een hand zou vinden die ze kan vasthouden en die haar mee op weg neemt.
De verhaallijn is onthutsend, frustrerend en krachtig. En af en toe ook warm. Opgroeien is voor Bintje allesbehalve makkelijk. Met haar gemengde huidskleur en haar haren die niet zijn zoals die van de andere meisjes. Met haar vader die Frans spreekt en haar tante die ze amper verstaat, omdat Bintje enkel Nederlands kent. Met grootouders die zich over haar willen ontfermen en bij wie ze graag is, maar die haar vader niet kunnen uitstaan. Ook als volwassene vindt Bintje moeilijk de weg. Het lijkt erop dat ze patronen die ze kent van haar ouders doortrekt in haar eigen leven. Hoe kom je tot een stabiel en veilig gezinsleven als je dat als kind niet gekend hebt?
Enfin, een boek dat ik graag aan iedereen zou aanraden. Maar weet wel dat het niet altijd makkelijk is om te lezen. Het kan confronterend zijn, en pijnlijk en droevig. Maar het is vooral heel treffend op papier gezet.
Bintje groeit op in de appartementsblokken van de provinciestad, in de jaren ‘90, in een verscheurd gezin. Ze heeft een Belgische moeder en Congolese vader. Haar vader is fanatiek religieus, vindt geen werk op zijn niveau, drinkt hoe langer hoe meer en wordt alsmaar agressiever thuis. Toch adoreert Bintje hem. Maar wanneer blijkt dat hij niet te redden is, verbreekt ze alle contact. 30 jaar later is Bintje gescheiden en vervreemd van haar zoon. Ze woont terug in de blokken en heeft zo haar eigen verslavingen. Wanneer ze ook haar job als leerkracht niet kan aanhouden, wordt ze gedwongen haar jeugdtrauma’s onder ogen te zien.
Het is niet te geloven dat dit een debuut is. Tuly Salumu schreef met ‘Bintje’ een indrukwekkend boek.
De personages zijn zo levensecht dat je ze graag bijtijds eens flink door elkaar zou schudden. Omdat ze je woedend maken, of omdat je hen de ogen wilt openen, of gewoon omdat het allemaal zo vreselijk ingewikkeld is. Bintje, die zo zoekende is, die maar wat graag een hand zou vinden die ze kan vasthouden en die haar mee op weg neemt.
De verhaallijn is onthutsend, frustrerend en krachtig. En af en toe ook warm. Opgroeien is voor Bintje allesbehalve makkelijk. Met haar gemengde huidskleur en haar haren die niet zijn zoals die van de andere meisjes. Met haar vader die Frans spreekt en haar tante die ze amper verstaat, omdat Bintje enkel Nederlands kent. Met grootouders die zich over haar willen ontfermen en bij wie ze graag is, maar die haar vader niet kunnen uitstaan. Ook als volwassene vindt Bintje moeilijk de weg. Het lijkt erop dat ze patronen die ze kent van haar ouders doortrekt in haar eigen leven. Hoe kom je tot een stabiel en veilig gezinsleven als je dat als kind niet gekend hebt?
Enfin, een boek dat ik graag aan iedereen zou aanraden. Maar weet wel dat het niet altijd makkelijk is om te lezen. Het kan confronterend zijn, en pijnlijk en droevig. Maar het is vooral heel treffend op papier gezet.
1
Reageer op deze recensie