Recensie ‘De kleuren van schaduw’

‘De kleuren van schaduw’ is het vervolg op ‘De kleuren van magie’. Even samenvatten: er bestaat niet één Londen, nee nee, er bestaan vier Londens. Grijs, Rood, Wit en Zwart Londen. En in elke versie van de stad wordt er anders met magie omgegaan. Onze hoofdpersonages krijgen gezelschap van een bont allegaartje aan nevenpersonages.

In dit boek maakt het magische Rood Londen zich op voor de Essen Tasch, de Element Spelen. Het is een internationale magiewedstrijd met als doel de buurlanden te vriend te houden. Op de achtergrond nadert een piratenschip vol oude bekenden de haven en wint een ander Londen langzaam maar zeker aan kracht. En iedereen weet dat de balans van magie kwetsbaar is: als de ene stad opbloeit, moet een andere ten onder gaan.

Het was een blij weerzien met Kell, Rhy en Lila! Ik was erg benieuwd naar hoe het nu, vier maanden na het einde van boek één, met hen ging.

Wat me opviel aan dit boek, was dat het jammer genoeg erg traag op gang kwam. Naar mijn gevoel kon het een heel pak korter. Het komt pas écht op gang kort voordat de Element Spelen van start gaan. Alle info die je vooraf krijgt is wel van belang, maar hoefde niet zo uitgebreid aan bod te komen. Voor mij moeten fantasyboeken voldoende actie bevatten en die bleef hier lange tijd uit. Maar goed: eens de Essen Tasch dichterbij kwamen, volgden de listen, discussies en gevechten elkaar in hoog tempo op. Pas toen merkte ik dat ik het boek moeilijker kon wegleggen en weer heel benieuwd werd naar hoe onze hoofdpersonages zich uit de vele benarde situaties zouden redden.

“Wat ik ook ben, dacht ze, terwijl ze haar hand tegen de muur drukte, laat het genoeg zijn.”

Conclusie: een zeer langdradig begin van dit avontuur, maar uiteindelijk bleek het boek toch nog heel wat in petto te hebben.