Recensie ‘De koning van de Hel’

‘De koning van de Hel’ is het slotdeel in de ‘Koninkrijk van de verdorvenen’-trilogie. Omdat ik een poging wil doen om niets te spoilen, geef ik je enkel een korte samenvatting van deel één mee. Toch zal ik ook hier en daar dingen over deel drie zeggen die iets kunnen verklappen over het verloop van de eerste twee boeken.

Tweelingzussen Emilia en Vittoria zijn heksen en leven stiekem tussen de mensen in het zonnige Italië. Hun dorp wordt een pak minder onschuldig wanneer Emilia haar zus dood terugvindt in het plaatselijke klooster. Emilia zal alles doen om haar vermoorde zus te wreken, ook het gebruiken van zwarte magie en het accepteren van de hulp van een van de gevreesde (en razend knappe) prinsen van Hel.

Emilia verruilde Italië voor het verraderlijke en ijskoude landschap van de onderwereld. Ze zocht er eerst naar de moordenaar van haar zus, intussen zoekt ze er heel andere zaken uit. Zo is ze een groot deel van het boek bezig met Toorn… ‘op te eisen’. Ze wil zijn lichaam (ja, dat wordt oooooverduidelijk in het boek) maar ook zijn hart en ziel. Alleen is dat net hetgene wat hij haar niet kan geven. Daarnaast moet er een moord in Huize Hebzucht opgelost worden, al moet ik zeggen dat Emilia met haar aandacht toch vooral bij het lichaam van Toorn zit. Een beetje tot in den treure, zelfs.

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik opgelucht ben dat ik de trilogie heb uitgelezen. Het eerste boek vond ik goed, maar nadien ging het naar mijn mening steil bergaf. Het is een serie die nu vooral mooi zal staan wezen in de kast, maar het verhaal zelf vond ik niet memorabel. De overdaad aan wezens die in het boek een rol spelen, de ingewikkelde onderwereld met Huizen en Cirkels en Eilanden, de ene na de andere ontdekking die Emilia over zichzelf en iedereen in haar omgeving doet, de spicy scènes die niet erg spicy maar vooral awkward zijn, de personages met wie ik geen band voelde enz. maakten het voor mij tot een geheel waar ik me wat doorheen moest worstelen.