Lezersrecensie
Recensie ‘De passievrucht’
Wat als je vader bent van een 13-jarige zoon en een arts je op een dag vertelt dat je al je hele leven onvruchtbaar bent? Het overkomt Armin.
De moeder van zijn zoon Bo is overleden, dus zij kan hem de waarheid niet meer vertellen. Armin gaat op zoek naar de biologische vader van Bo. Hij moet alles wat hij dacht te weten over zijn verleden en zijn relatie met Monika heroverwegen. Hoe goed kende hij haar eigenlijk?
Ik las dit boek jaren geleden al. Ik studeerde psychologie en wilde graag een boek lezen over de aandoening die in dit boek een rol speelt. Ik vond het toen een intrigerend en uitdagend boek, net omdat je je als lezer zoveel vragen gaat stellen die een mens zich liever niet stelt.
Wil je eigenlijk de waarheid wel weten? Moet je het je kind vertellen? Moet je de biologische vader aanspreken? Kan je kwaad zijn en blijven op iemand die er niet meer is? Hoe ga je verder?
Toen ik het boek laatst herlas, vond ik het heel moeilijk om in het verhaal te komen. Ik merkte aldoor aan het taalgebruik dat het boek intussen 25 jaar oud is. Bovendien raakte de zoektocht van Armin me om een of andere reden minder deze keer. Ik kon zijn manier van redeneren en zijn beslissingen lang niet altijd volgen en voelde doorheen het boek geen band met hem ontstaan. Ook vond ik het jammer dat Bo zo weinig aan bod komt in het verhaal, waardoor je hem niet goed leert kennen.
Desondanks blijft het een boek dat belangrijke vragen stelt en aanzet tot nadenken. De prachtige beschrijvingen van natuur en dier dragen daaraan bij.
De moeder van zijn zoon Bo is overleden, dus zij kan hem de waarheid niet meer vertellen. Armin gaat op zoek naar de biologische vader van Bo. Hij moet alles wat hij dacht te weten over zijn verleden en zijn relatie met Monika heroverwegen. Hoe goed kende hij haar eigenlijk?
Ik las dit boek jaren geleden al. Ik studeerde psychologie en wilde graag een boek lezen over de aandoening die in dit boek een rol speelt. Ik vond het toen een intrigerend en uitdagend boek, net omdat je je als lezer zoveel vragen gaat stellen die een mens zich liever niet stelt.
Wil je eigenlijk de waarheid wel weten? Moet je het je kind vertellen? Moet je de biologische vader aanspreken? Kan je kwaad zijn en blijven op iemand die er niet meer is? Hoe ga je verder?
Toen ik het boek laatst herlas, vond ik het heel moeilijk om in het verhaal te komen. Ik merkte aldoor aan het taalgebruik dat het boek intussen 25 jaar oud is. Bovendien raakte de zoektocht van Armin me om een of andere reden minder deze keer. Ik kon zijn manier van redeneren en zijn beslissingen lang niet altijd volgen en voelde doorheen het boek geen band met hem ontstaan. Ook vond ik het jammer dat Bo zo weinig aan bod komt in het verhaal, waardoor je hem niet goed leert kennen.
Desondanks blijft het een boek dat belangrijke vragen stelt en aanzet tot nadenken. De prachtige beschrijvingen van natuur en dier dragen daaraan bij.
1
Reageer op deze recensie