Lezersrecensie
Recensie
Emily Wilde is een zeer nauwgezette onderzoeker van feeënvolkeren. Ze verkiest het gezelschap van feeën en haar hond boven dat van collega’s of vreemden. Haar frustratie is dan ook groot wanneer haar academische rivaal Wendell opduikt in Hrafnsvik, waar zij op dat moment onderzoek doet. Emily ontrafelt steeds meer feeëngeheimen, maar ook Wendell blijkt een mysterie te zijn. Wie is hij echt?
Emily is teruggetrokken, koppig, serieus en slecht in gesprekken aanknopen. Ik vond haar meteen geweldig. Ze schrijft tijdens haar onderzoek elke dag een verslag. Ze noteert haar bevindingen, observaties en gedachten. Haar interpretaties van wat anderen doen en waarom ze dit doen, zijn vaak enorm droog en grappig.
“Hij wreef in zijn ogen. Die waren nat, wat ik uiterst alarmerend vond, want ik heb geen flauw idee wat ik moet doen als ik met tranen word geconfronteerd. Ik gooide bijna mijn zakdoek naar hem.”
Wendell lijkt in alles haar tegenpool. Hij is sociaal, vlot en allesbehalve nauwgezet en stipt. Het irriteert Emily mateloos, al ondervindt ze gaandeweg dat zijn aanwezigheid voordelen heeft. Naast de vele, vele nadelen natuurlijk. De verhouding tussen hen beiden is op z’n zachtst gezegd bijzonder.
Het onderzoek gaat niet altijd van een leien dakje. De meeste feeën zijn immers geen lieverds. Ze teisteren de dorpsbewoners. Emily en Wendell worden een aantal keer in het nauw gedreven. Ze proberen op tal van manieren om de situatie in het dorp tot bedaren te brengen en de bewoners veilig te houden. Hoewel er genoeg gebeurt om het verhaal boeiend te maken, wordt het nergens écht enorm spannend. Dat is ook niet erg, het is tenslotte cozy fantasy.
Conclusie: ik kijk ernaar uit om in het tweede boek opnieuw tijd door te brengen in het gezelschap van Emily en haar geheel eigen gedachtegang.
Emily is teruggetrokken, koppig, serieus en slecht in gesprekken aanknopen. Ik vond haar meteen geweldig. Ze schrijft tijdens haar onderzoek elke dag een verslag. Ze noteert haar bevindingen, observaties en gedachten. Haar interpretaties van wat anderen doen en waarom ze dit doen, zijn vaak enorm droog en grappig.
“Hij wreef in zijn ogen. Die waren nat, wat ik uiterst alarmerend vond, want ik heb geen flauw idee wat ik moet doen als ik met tranen word geconfronteerd. Ik gooide bijna mijn zakdoek naar hem.”
Wendell lijkt in alles haar tegenpool. Hij is sociaal, vlot en allesbehalve nauwgezet en stipt. Het irriteert Emily mateloos, al ondervindt ze gaandeweg dat zijn aanwezigheid voordelen heeft. Naast de vele, vele nadelen natuurlijk. De verhouding tussen hen beiden is op z’n zachtst gezegd bijzonder.
Het onderzoek gaat niet altijd van een leien dakje. De meeste feeën zijn immers geen lieverds. Ze teisteren de dorpsbewoners. Emily en Wendell worden een aantal keer in het nauw gedreven. Ze proberen op tal van manieren om de situatie in het dorp tot bedaren te brengen en de bewoners veilig te houden. Hoewel er genoeg gebeurt om het verhaal boeiend te maken, wordt het nergens écht enorm spannend. Dat is ook niet erg, het is tenslotte cozy fantasy.
Conclusie: ik kijk ernaar uit om in het tweede boek opnieuw tijd door te brengen in het gezelschap van Emily en haar geheel eigen gedachtegang.
1
Reageer op deze recensie