Recensie ‘Ik ben de dood’

‘Ik ben de dood’ is de meest recent vertaalde thriller van Chris Carter, en volgens mij misschien wel de beste van de reeks. Een week na de ontvoering van een 20-jarige vrouw, wordt haar lichaam vlakbij de luchthaven van LA gevonden. Ze blijkt op een verschrikkelijke manier vermoord te zijn. De dag nadien wordt er al een tweede slachtoffer gevonden, dat eveneens op gruwelijke wijze aan haar einde kwam. Deze moordenaar lijkt voor niets of niemand terug te deinzen.

Als lezer volg je voornamelijk het onderzoek van Hunter en Garcia, maar je leest ook over hoe de slachtoffers hun leven leidden voordat ze gedood werden. En je volgt daarnaast, wat dit boek pas echt bloedstollend maakt, wat de moordenaar allemaal in z’n schild voert. Dat je die verschillende standpunten meekrijgt, maakt dat je met alle personages kan meeleven. De slachtoffers zijn niet zomaar onbekenden, en je krijgt inzicht in hoe de dader zich gedraagt.

Het onderzoek loopt niet van een leien dakje, we hebben met een zeer intelligente seriemoordenaar te maken. Bovendien voelt het aan als een race tegen de klok, want de moorden zullen niet stoppen zolang de dader niet gepakt wordt. Het is fijn dat je als lezer mee kan nadenken over zijn ware identiteit.

Het boek is erg gelaagd - mede door de verschillende POV’s - en bevat een schitterende plottwist. Ik had pas vlak voor de onthulling door welke richting het wellicht op zou gaan, maar dan nog had ik lang niet alle puzzelstukjes in elkaar gepast. Kortom: ‘Ik ben de dood’ houdt je tot aan het einde op het puntje van je stoel, want je blijft razend benieuwd naar wat Carter allemaal bedacht heeft.