Recensie ‘In de verte, de zee’

De elfjarige Beatrix maakt tijdens WO II de overtocht van Londen naar New England, Amerika. De situatie in Londen werd vanwege alle bombardementen te gevaarlijk. Ze wordt in Amerika opgenomen door een welvarend gezin met twee zoons. Algauw voelt haar leven daar natuurlijker aan dan het leven dat ze leidde in Engeland. Wanneer ze na de oorlog terugkeert naar Londen, laten de herinneringen aan haar Amerikaanse familie haar niet los.

Beatrix komt na de lange boottocht overdonderd aan in Amerika. Gelukkig is er haar warme opvangfamilie. Ze kan het al snel heel goed vinden met William en Gerald, de twee zonen. Bea ontdekt dat de levensstandaard van haar nieuwe familie anders is. Nieuwe kleren, een vakantiehuis: zaken die ze thuis in Londen niet had.

Je leest het boek vanuit verschillende perspectieven: zowel Bea zelf, als haar ouders, haar opvangouders, en William en Gerald komen aan bod. Het is boeiend om te zien hoe de evacuatie van het meisje bij iedereen weer andere emoties teweegbrengt.

We volgen Beatrix ook na haar terugkeer naar Londen nog. Wanneer ze volwassen is en haar weg zoekt in het leven. Wanneer ze haar weg opnieuw zoekt in Londen. De band met haar moeder is niet evident, en haar jaren in Amerika laten haar niet los. Steeds weer komt ze op een of andere manier bij haar opvangfamilie uit. Ze zijn voor altijd met elkaar verbonden.

“De beste leugens waren altijd de halve waarheid.”

‘In de verte, de zee’ gaat over de gevolgen van oorlog en onveiligheid, over de impact van de evacuatie van een kind naar een ander continent, over moederschap, vriendschap en liefde in al haar vormen, over afkomst, familiebanden en jezelf worden.