Recensie ‘Meeloper’

In ‘Meeloper’ onderzoekt kunstenaar Sien of ze het werkende systeem kan ontrafelen. Waarom is het zo verbonden met ons leven en onze identiteit? Hoe werd het zo vanzelfsprekend? Hoe verhoudt het zich tot kunst en liefde?

Sien studeerde af als kunstenaar, maar heeft nog een aantal bijbanen. Het valt haar op dat mensen erg vaak een gesprek openen door naar het werk van de ander te vragen. Alleen weet Sien niet goed wat ze daarop moet antwoorden. ‘Kunstenaar’ lijkt voor velen geen antwoord op de vraag te zijn. Maar haar bijbanen dekken de lading ook niet.

Ze begint zich af te vragen hoe anderen naar werk kijken, wat het voor hen betekent, waarom het voor zovelen hun identiteit lijkt te worden. Zou ze daar als kunstenaar niet iets mee kunnen?

Een vaag plan krijgt vorm in Siens hoofd. Ze besluit met zoveel mogelijk mensen met verschillende beroepen te praten. Ze contacteert tal van bedrijven en mensen met de vraag of ze voor haar onderzoek een dag mee mag lopen.

Ik vond het opzet van dit boek erg veelbelovend klinken, maar helaas bleek dat we toch geen match waren. Het verhaal kabbelt naar mijn aanvoelen veel te langzaam en nogal stuurloos verder. Sien wist niet goed wat ze eigenlijk aan het doen was, bijgevolg wist ik niet goed wat ik nu eigenlijk aan het lezen was. Normaal gezien voel ik vrij snel verbinding met een hoofdpersonage, maar in het geval van Sien bleef de verbinding totaal uit. Haar ‘worstelingen’ en beweegredenen konden me niet raken.