Lezersrecensie
Recensie ‘Midwintergloed’
In dit derde deel van de Dunbridge Academy-reeks leren we Olive beter kennen. Ze liep ernstige verwondingen op tijdens de brand op de school. Hierdoor wordt ze gedwongen haar zwemcarrière en haar vrienden in de 12de klas gedag te zeggen. Ze doet de 11de klas over en ontmoet algauw haar nieuwe medeleerling Colin. Hij komt uit New York, moest plots van school wisselen en wil eigenlijk helemaal niet op de deftige Schotse kostschool zijn. Olive voelt zich ondanks zijn koele façade tot hem aangetrokken, totdat ze ontdekt waardoor hij echt naar Dunbridge Academy gestuurd werd.
Als ik één ding over Olive en Colin kan zeggen, dan is het wel dat ze bijzonder graag in herhaling vallen. Ja, ze maakten allebei ingrijpende gebeurtenissen mee. Ja, het vraagt tijd om die te verwerken. Maar: de auteur heeft dit naar mijn mening op een enorm irritante manier in het boek verwerkt. Het zelfmedelijden en de zelfhaat druipen aldoor van de pagina’s en dan ook nog eens vaak in exact dezelfde bewoordingen. Er moeten betere manieren zijn om de innerlijke strijd van tieners weer te geven en tegelijk je lezer geboeid te houden. Het is zo dat zowel Olive als Colin een rugzakje hebben, en dat zou tot een heel mooi verhaal kunnen leiden, maar ik vind het niet goed aangepakt.
Enfin, het betert een beetje naarmate de romance tussen Olive en Colin zich ontwikkelt (duh - geloof mij, dit is geen spoiler). Ze voelen zich een stukje beter doordat ze samen een en ander verwerken en de auteur herhaalt dezelfde trieste zinnetjes wat minder vaak. Er komt ruimte voor de eerste gevoelens en het gaat er allemaal wat luchtiger aan toe.
Totdat, zoals de achterflap al weggeeft, Olive ontdekt waarom Colin écht van school wisselde. Op dat punt kan je niet anders dan hopen dat de twee er toch nog samen uitkomen, want toegegeven: ze zijn best schattig samen.
Als ik één ding over Olive en Colin kan zeggen, dan is het wel dat ze bijzonder graag in herhaling vallen. Ja, ze maakten allebei ingrijpende gebeurtenissen mee. Ja, het vraagt tijd om die te verwerken. Maar: de auteur heeft dit naar mijn mening op een enorm irritante manier in het boek verwerkt. Het zelfmedelijden en de zelfhaat druipen aldoor van de pagina’s en dan ook nog eens vaak in exact dezelfde bewoordingen. Er moeten betere manieren zijn om de innerlijke strijd van tieners weer te geven en tegelijk je lezer geboeid te houden. Het is zo dat zowel Olive als Colin een rugzakje hebben, en dat zou tot een heel mooi verhaal kunnen leiden, maar ik vind het niet goed aangepakt.
Enfin, het betert een beetje naarmate de romance tussen Olive en Colin zich ontwikkelt (duh - geloof mij, dit is geen spoiler). Ze voelen zich een stukje beter doordat ze samen een en ander verwerken en de auteur herhaalt dezelfde trieste zinnetjes wat minder vaak. Er komt ruimte voor de eerste gevoelens en het gaat er allemaal wat luchtiger aan toe.
Totdat, zoals de achterflap al weggeeft, Olive ontdekt waarom Colin écht van school wisselde. Op dat punt kan je niet anders dan hopen dat de twee er toch nog samen uitkomen, want toegegeven: ze zijn best schattig samen.
1
Reageer op deze recensie