Recensie ‘Penelope’

Penelope, vrouw van Odysseus en nicht van Helena, wordt in de Odyssee afgeschilderd als een toegewijde echtgenote. Ze wacht 20 jaar lang op de terugkeer van Odysseus wanneer hij vecht in de Trojaanse oorlog. Ze voedt hun zoon op, wijst opdringerige aanbidders af en weet het koninkrijk bij elkaar te houden.

Odysseus keert terug: hij overleefde de oorlog, versloeg monsters en sliep met vele vrouwen en godinnen. Bij zijn terugkeer vermoordt hij niet alleen alle aanbidders van zijn vrouw, maar ook 12 van haar dienstmaagden. Een opvallende daad.

Ik lees heel graag hervertellingen van de Griekse mythen en besloot dit boek mee te nemen op vakantie naar Lesbos. De ideale setting! Helaas was ‘Penelope’ totaal niet m’n ding.

Atwood meet Penelope in dit boek een vermoeiend, irritant toontje aan. Ze klinkt verbitterd en vormt geen aangenaam personage om tijd mee door te brengen. Verder houdt de schrijfster het boek zodanig kort, dat er geen ruimte is voor diepgang of voor meevoelen met de personages.

Het boek bevat wel twee originele insteken. Penelope, Odysseus, Helena, de maagden: ze bevinden zich op het moment dat Penelope haar verhaal doet in de onderwereld. Ze kunnen elkaar daar spreken, of elkaar ontwijken. Vooral dat laatste blijkt veel te gebeuren.

Ten tweede krijgen de 12 maagden een stem in dit boek. Een stem die ze in werkelijkheid, vanuit hun functie als dienstmaagd, niet hadden. In deze versie aanhoren we ook hun observaties en gevoelens.