Lezersrecensie
Recensie Tussenhuids
‘Tussenhuids’ is de debuutroman van Lene Beelen. Ja, ja: debuutroman. Dat zou je niet zeggen als je ‘m gelezen hebt, want daarvoor is het veel te straf geschreven.
Moia komt uit een gebroken gezin: haar vader verdronk jaren geleden, haar moeder voedde haar vanaf toen alleen op. Haar vriend, Seppe, komt uit een warm en stabiel gezin. Bij hen zijn voelt als een warm bad voor Moia, maar het kan soms ook voelen als waden door troebel water. Wanneer Moia een verloren foto terugvindt op zolder en haar buikgevoel over een nieuwe collega niet volgt, wordt ze geconfronteerd met de impact van verhalen.
Wat gezegd wordt, is niet noodzakelijk waar; wat waar is, wordt niet zomaar geloofd; wat niet gezegd wordt, lijkt niet te bestaan.
‘Tussenhuids’ neemt de lezer mee in het woelige (denk)leven van Moia. Ze heeft een mooie relatie met Seppe, maar wel een die niet volledig in evenwicht is. Het is alsof hij regelmatig haar reddingsboei moet zijn. Ze heeft een hechte band met haar moeder, maar de foto die ze terugvindt, zorgt voor golven van twijfel en verdeling. Ook de relatie met haar schoonzus en schoonouders is rustig aan de oppervlakte, maar kent best wat stroming in de diepte.
“Hoe zijn ogen konden stralen, zacht en warm, en zij lichter werd, als een veertje.”
Het geheel is een pakkend coming-of-age verhaal dat moeilijk samen te vatten is. Het wordt beter gewoon gelezen. Het gaat over loyaliteit, ouderschap en gezien worden (door jezelf).
Moia komt uit een gebroken gezin: haar vader verdronk jaren geleden, haar moeder voedde haar vanaf toen alleen op. Haar vriend, Seppe, komt uit een warm en stabiel gezin. Bij hen zijn voelt als een warm bad voor Moia, maar het kan soms ook voelen als waden door troebel water. Wanneer Moia een verloren foto terugvindt op zolder en haar buikgevoel over een nieuwe collega niet volgt, wordt ze geconfronteerd met de impact van verhalen.
Wat gezegd wordt, is niet noodzakelijk waar; wat waar is, wordt niet zomaar geloofd; wat niet gezegd wordt, lijkt niet te bestaan.
‘Tussenhuids’ neemt de lezer mee in het woelige (denk)leven van Moia. Ze heeft een mooie relatie met Seppe, maar wel een die niet volledig in evenwicht is. Het is alsof hij regelmatig haar reddingsboei moet zijn. Ze heeft een hechte band met haar moeder, maar de foto die ze terugvindt, zorgt voor golven van twijfel en verdeling. Ook de relatie met haar schoonzus en schoonouders is rustig aan de oppervlakte, maar kent best wat stroming in de diepte.
“Hoe zijn ogen konden stralen, zacht en warm, en zij lichter werd, als een veertje.”
Het geheel is een pakkend coming-of-age verhaal dat moeilijk samen te vatten is. Het wordt beter gewoon gelezen. Het gaat over loyaliteit, ouderschap en gezien worden (door jezelf).
1
Reageer op deze recensie