Recensie ‘Verloren grond’

‘Verloren grond’ is het debuut van de geweldig getalenteerde schrijver Murat Isik. Het speelt zich af in het Oost-Turkije van de jaren zestig. De 13-jarige Mehmet groeit op in een dorp dat door de Armenen gesticht werd. Hij heeft een zachtaardige vader en een brutale moeder. Samen met zijn oudere broer en jongere zus vormen ze een hecht gezin, totdat zijn vader een ongeluk krijgt dat de familie ontwricht.

Mehmet groeit op in een stoffig dorpje waar de inwoners Zazaki spreken. Hij spendeert zijn dagen ofwel in gezelschap van zijn beste vriend Ali, ofwel in gezelschap van het vee van zijn gezin. Zijn vader Selim is immers niet alleen verhalenverteller, hij is ook herder. En Mehmet wil in zijn voetsporen treden.

Het leven in het dorp is op zich best vredig, al lopen er ook pestkoppen en onvriendelijke mensen rond. Wanneer de broer van Mehmet terugkomt van een verblijf in de stad, gedraagt hij zich anders. Hij is afwezig, afstandelijk en opstandig. Maar dat is niets in vergelijking met wat het gezin nog te wachten staat na het ongeluk van vader Selim.

Het gezin wankelt, ploetert verder en probeert iets te maken van het leven. Ze staan na het ongeluk op het punt alles te verliezen. Maar ze zetten door, ze moeten wel. Selim houdt hoop, dankzij zijn nogal naïeve karakter, terwijl zijn vrouw Asne hem dwingt tot realiteitsbesef. Het lot schotelt hen tal van beproevingen voor die ze moeten doorstaan. Of leiden hun eigen keuzes hen hiertoe?

De personages worden bijna allemaal zeer mooi uitgewerkt en komen tot leven op de pagina’s. Enkel zusje Elida blijft nogal vlak. Het diepgaande begrip voor waarom de personages bepaalde keuzes maken en de vlotte pen van Isik, maken van dit boek een grote aanrader. Het boek eindigt bovendien met een prachtige, zeer krachtige scène. Het blijft nog een tijd nazinderen.