Vage feiten

Paul Christopher lijkt een van de vele schrijvers die heeft geprobeerd mee te liften op het succes van Dan Brown. Religieus historische verhalen voeren de laatste tijd de boventoon en hoewel Christopher niet getracht heeft fictie en feiten te combineren, is daar zeker niets op tegen. Wel bezwaarlijk is dat hij het boek aanprijst als een reli-thriller terwijl het dat niet is. Hoofdpersoon Finn Ryan, uit zijn vorige Michelangelo mysterie (2005) speelt wederom de hoofdrol.

Kunsthistorica Fiona (Finn) Ryan raakt als technisch tekenaar betrokken bij een opgraving in de Libische woestijn. Al snel wordt duidelijk dat deze anders zal verlopen dan gepland. Het vinden van een aanwijzing dat het evangelie van Jezus bekrachtigt, zorgt ervoor dat zij en haar compagnon Hilts flink in de problemen komen. Maar zij zijn niet de enigen die dit lang verborgen gehouden geheim willen ontdekken. Nadat zij steeds meer op de hielen worden gezeten, wordt de ernst van de zaak pas echt duidelijk. Aan Finn en Hilts om ervoor te zorgen dat het evangelie niet in de verkeerde handen valt.

Hoewel Het Luciferevangelie de vaart van een intercity heeft, heb ik het herhaaldelijk terzijde gelegd. Alle spanning en achtervolgingen ten spijt. Het kon mij niet genoeg fascineren. De flaptekst van het boek geeft geheimen aan, opschudding, wekt de illusie dat het boek dat je zojuist van plan bent te gaan lezen doordrenkt is van allerlei historische feiten, mysterieuze wendingen met als climax een ware ontknoping; het woord van Jezus zelf. Menig lezer zal hierdoor ontgoocheld zijn. Ondanks dat Christopher interessante materie in zijn boek had kunnen aanboren, heeft hij dat niet gedaan. Oppervlakkige achtervolgingen en ongeloofwaardige ontsnappingen staan centraal en blijven elkaar dan ook continu opvolgen. Niks mis mee, een boek dat meer draait om spanning dan inhoud, maar misleidend is het naar mijn mening in dit geval wel.

Paul Christopher lijkt tevens van zijn lezers te verwachten dat zij dezelfde gedachtesprongetjes kunnen maken als hijzelf. Hij slaagt er niet in zijn personages gestalte te geven en te verlevendigen. Wellicht gaat Christopher er van uit dat lezers van zijn vorige boek Finn nog wel zullen herinneren. Minimale interactie is voor de hoofdpersonen weggelegd en bovendien houdt het verhaal, na een reeks achtervolgingen, abrupt op. Dit geeft een onafgemaakt gevoel. Wat Het Luciferevangelie precies inhoudt wordt niet onthuld. Ook is er geen afsluiting voor beide personages, wat het boek zeker niet ten goede komt.

Ofschoon er een aantal bladzijden worden gewijd aan het uitdiepen van de motieven omtrent het evangelie, gebeurt dit in een snelle opsomming van vage feiten en personen die overal vandaan lijken te zijn geplukt. Niet alleen is deze aaneenschakeling lastig te volgen en zijn de verbanden ver gezocht, ook voegen ze weinig toe aan het verhaal. Christopher had zich beter kunnen beperken tot een duidelijkere inhoud.

Het Luciferevangelie is doordrenkt met clichés die horen bij het type boek dat het is. Spijtig is dat de schrijver ook niet de moeite heeft genomen om de boeiende locaties waar hij zijn personages op laat doemen, beter te beschrijven dan strikt nodig was voor het verhaal.

Kortom: Paul Christopher heeft mij niet weten te overtuigen. De verhaallijn is zwak en het slot is de moeite niet waard. Spanning ten top, maar dat alleen zal het boek niet staande weten te houden, zeker niet wanneer de illustratie op de voorkant en de tekst achterop een andere indruk wekken. Bij lezers die van Indiana Jones- achtige actie en van weinig diepgang houden zal het boek ongetwijfeld in de smaak vallen. Prima voor een dag op het strand of in het vliegtuig, maar verwacht hier niet teveel van.