Kunst en moord in de Achterhoek

Schone kunsten is Corine Hartman’s eerste misdaadroman. Hiervoor heeft zij aan haar schrijftalent voornamelijk een commerciële invulling gegeven. Na een opleiding bij de Schrijvers Vakschool in Amsterdam ontdekte zij waar haar hart echt lag; bij het scenarioschrijven. En dat is voor haar lezers zeker geen straf.
Wanneer inspecteur Nelleke de Winter te horen krijgt dat er een jonge vrouw dood gevonden is in de plaatselijke kunstgalerie, voelt ze onmiddellijk aan dat er meer aan de hand is. Het is moord. Een perfecte moord. Ze weet het zeker, hoewel er vrijwel geen bewijs is. Ze besluit alles op alles te zetten om de raadsels omtrent het overlijden van Lucienne Vos op te lossen.
Veel verdachten passeren de revue en ze begint aan zichzelf te twijfelen. Is ze wel objectief genoeg als het gaat om die charmante galeriehouder? Laat ze zich teveel leiden door haar eigen verleden? Het feit dat haar collega in geldnood verkeert, een ander twijfelt of hij echt bij de recherche wil en haar baas haar op de hielen zit, maken het haar alles behalve gemakkelijk. Toch komt ze beetje bij beetje achter de waarheid. Een waarheid die haar wel eens duur zou kunnen komen te staan, zeker wanneer zij dreigementen begint te ontvangen.
Schone kunsten heeft mij aangenaam verrast. Ofschoon de cover van het boek mij niet bepaald aantrok, werd mijn belangstelling wel gewekt door de flaptekst. Eenmaal aan het lezen geslagen kon ik niet meer stoppen. Vol overgave heb ik het 383 bladzijden tellende boek in twee keer uitgelezen.
Het samenspel van een sterk verhaal, de nodige diepgang, onverwachte wendingen en een goed plot maken dit tot uitstekend leesvoer. Het doet denken aan de boeken van Henning Mankell. Spanning ten top, een echte pageturner.
De verschillende personages uit het verhaal worden voortreffelijk uitgediept. Af en toe komt er een ander hoofdpersoon in beeld. Dit zorgt voor een goed effect. Je leert de verschillende personages kennen; alle eigenaardigheden en gewoonten komen naar voren. En allen passen zij perfect in het verhaal. Het leeft en het maakt nieuwsgierig zoals het een misdaadroman betaamt.
Het komt niet vaak voor dat ik niets op een boek aan te merken heb. Schone kunsten is zoals het bedoeld is, een echte misdaadroman. Mooi aan het boek is ook dat er veel aspecten in naar voren komen die de lezers aan het denken kunnen zetten. Thema’s als geld, macht, succes en waardering staan centraal, iets wat in ons dagelijks leven vaak ook het geval is. Dat zorgt voor veel herkenbaarheid, zowel in meer als in mindere mate, en zorgt ervoor dat de lezer zich goed in het verhaal kan inleven.
Kortom; ik vond dit een erg geslaagd boek. Corine Hartman heeft wat mij betreft ruimschoots bewezen dat ze echt kan schrijven. Of ik over de nieuwe Saskia Noort kan spreken? Het is nog te voorbarig om zulke conclusies te trekken, maar een ding weet ik zeker; ik kijk uit naar haar toekomstige werk!