Diepgaand

Voordat ze met het schrijven begon heeft Meg O’Brien veel verschillende werkgevers gehad. Om haar eigen levensgeschiedenis een plek te geven en gebeurtenissen uit haar verleden te verwerken besloot ze zich uiteindelijk aan het schrijven te wagen. Crashing Down, in het Nederlands vertaald als Het stille kind, is haar achtste psychologische thriller. De eerdere boeken van deze bestseller auteur werden zowel in haar geboorteland Amerika, als in het buitenland goed ontvangen.

Carrie werd als kind misbruikt. In de loop der jaren heeft ze elke herinnering verdrongen, weggestopt op een plaats waar het geen kwaad meer kan. Ze heeft haar leven opgepakt en staat op het punt door te breken als schrijfster. Alles lijkt eindelijk op rolletjes te lopen. Haar rust wordt wreed verstoord wanneer ze haar voormalige verkrachter op televisie ziet verschijnen. Christopher Breen heeft een naar hem vernoemde show. Een show waarin kleine kinderen centraal staan. Alles wat Carrie in de loop van de jaren heeft getracht te vergeten komt naar boven borrelen. Ze kan het niet verdringen, ze moet wat doen. Voordat er meer slachtoffers vallen.
Het stille kind is een boek dat mij ontzettend heeft aangegrepen. Het begin kwam een beetje langzaam op gang, maar de rest van het verhaal maakt dat in ruime mate weer goed. De schrijfstijl van O’Brien is uniek vanwege het feit dat ze haar lezers echt meeneemt in het verhaal. Ook waren er veel onverwachte wendingen. Verder wordt er ruimschoots aandacht besteed aan het beschrijven en vormgeven van de hoofdpersonen. De spanning wordt, vooral aan het eind, hoog gehouden. Het is duidelijk te merken dat Meg O’Brien geput heeft uit haar eigen levenservaringen. De angst, woede en verdriet die Carrie in hun macht houden is haarscherp uitgewerkt en laat de lezer met haar meevoelen.
Hoewel je bepaalde dingen soms ziet aankomen, blijven de gebeurtenissen toch onverwachts. De flashbacks die Carrie krijgt voeren de lezer mee en zorgen ervoor dat haar karakter nog meer vorm krijgt. Het enige nadeel is dat sommige toevalligheden te voor de hand liggend zijn waardoor de lezer wat sceptisch zou kunnen worden.
Verder was het verhaal aangrijpend, maar miste ik na lezing het gevoel dat je hebt bij een goed boek. Namelijk het gevoel er nog mee bezig te zijn. Het stille kind boeide dus tijdens het lezen, maar hield me daarna niet meer bezig. Al met al is het een goede psychologische thriller voor een avond op de bank.