Op naar het volgende schaakstuk
Verhalenverteller Steven James blijkt nog niet klaar te zijn met het schaakbord. Na De pion, De toren en Het paard, is het nu de beurt aan De loper. Uiteraard zijn de hoofdpersonen in dit nieuwe boek wederom FBI-agent Patrick Bowers en zijn stiefdochter Tess. Het verhaal kan prima als een alleenstaand boek gelezen worden, maar het leest wat prettiger als de chronologische volgorde van de serie wordt aangehouden.
Washington wordt opgeschrikt door de gruwelijke moord op de dochter van een congreslid. FBI-agent Patrick Bowers wordt belast met het onderzoek. Al snel wordt het duidelijk dat de moordenaar hulp gehad moet hebben. Ondanks deze tweede persoon werden vrijwel geen bruikbare sporen achtergelaten. Als er een tweede moord wordt gepleegd en er weer geen forensisch bewijs gevonden wordt, raakt Patrick steeds meer gefrustreerd. Dat stiefdochter Tess achter zijn rug om contact zoekt met haar biologische vader draagt ook niet echt bij tot zijn gemoedsrust. Wanhopig probeert hij het moorden een halt toe te roepen, en tegelijkertijd zijn dierbare stiefdochter te behoeden voor het maken van een levensgevaarlijke fout...
De toren gaat verder waar voorganger Het paard geëindigd is. De karakters van de hoofdpersonen vormen dan ook geen verrassing meer, mits je tenminste bekend bent met de eerdere werken van Steven James. Het verhaal is vanaf het begin goed opgebouwd, heeft de nodige spanning en bevat een aantal originele wendingen. Het middenstuk is misschien iets te langdradig, maar gelukkig niet storend. Wel storend is het oeverloze gefilosofeer rond de hypothese 'is de mens gewelddadig van nature en daardoor niet verantwoordelijk voor zijn daden?' In de vorige verhalen van Steven James was het (sub-)verhaallijntje rond stiefdochter Tess nog storend, nu paste het er uitstekend bij.
De loper kan wat mij betreft worden gekwalificeerd als een verstrooiing die niet al te lang zal blijven hangen. Op naar het volgende schaakstuk!
Reageer op deze recensie