Niet voor al te tere zieltjes

Leif G.W. Persson (Stockholm, 1945) is vooral bekend van zijn populaire thrillers. Naast schrijver is hij tevens een befaamd hoogleraar in de criminologie en een toonaangevende psychologische profiler. Vooral de Scandinavische media maken graag gebruik van zijn expertise. Persson is met negen romans in ruim dertig jaar niet zo'n veelschrijver. Succesvol is hij wel, gezien het aantal verkochte boeken (ruim 4 miljoen) en het aantal verfilmingen, waarvan de teller momenteel op drie staat. Het zojuist verschenen De man die de draak doodde zal dit succes hoogstwaarschijnlijk alleen nog maar vergroten.

In De man die de draak doodde maakt de onnavolgbare supersmeris Bäckstrom zijn comeback. Dit keer krijgt hij te maken met de moord op de gepensioneerde alcoholist Karl Danielsson. Niet iets om je bijzonder druk over te maken, aldus hoofdinspecteur Evert Bäckstrom. Toch stort hij zich op deze simpele zaak. Ondanks zware tegenwerking van zijn leidinggevenden, en de hinder die hij ondervindt van zijn eigen incapabele teamleden, boekt hij vooruitgang. Het is dan ook tot ieders verbazing als hij verband weet te leggen tussen de moord en een uit de hand gelopen overval. Nu is de hoofdinspecteur helemaal niet meer te stoppen. Daar kunnen de drie zware criminelen, waar hij terloops mee afrekent, over meepraten.

De man die de draak doodde is, in vergelijking met soortgelijke thrillers, niet echt verrassend te noemen. Het verhaal volgt het bekende stramien: moord - held - verdachten - oplossing. Toch weet de schrijver je constant in zijn greep te houden. Door op een natuurlijke wijze van een simpele moordzaak een ingewikkeld complot te maken, houdt hij zijn lezerspubliek op het puntje van de stoel. De held van het verhaal, Evert Bäckstrom zorgt hierbij voor de nodige humor en relativering. Met heel veel geluk, elleboogwerk en door perfect gebruik te maken van zijn ondergeschikten, weet hij steeds dichter bij de oplossing van deze ingewikkelde zaak te komen. De schrijver neemt echter met zijn hoofdpersoon tevens een groot risico. Het boek is namelijk niet geschikt voor al te tere zieltjes. Woorden als “roetkip”, “militante pot” en “Lapse hufter” vliegen je pagina na pagina om de oren. Personen die niet bestand zijn tegen deze vorm van inktzwarte humor kunnen zich dan ook beter nog maar eens bedenken, voor ze zich dit boek aanschaffen. Ik heb mij er in ieder geval prima mee vermaakt!