Met open mond

Het lijkt wel of alle advocaten cq. strafpleiters het nodig vinden om ons te verblijden met hun schrijfsels. William Lashner is hierop geen uitzondering. Na zijn studie rechten aan de universiteit van New York wordt hij strafpleiter in Philadelphia. Tijdens deze zware werkzaamheden presteert hij het om deel te nemen aan de beroemde schrijvers cursus van de Universiteit van Iowa. Als hij dit met goed resultaat afrondt, wordt hij fulltime schrijver. In de USA verschijnt binnenkort zijn zevende roman. Het lijkt meer dan waarschijnlijk dat ook dit exemplaar weer een groot succes zal worden. William Lashner woont met vrouw en drie kinderen in Philadelphia.
Victor Carl, een advocaat in de marge, neemt voor het geld een niet te winnen zaak aan. Hij moet een moordzaak opnieuw voor de rechter zien te krijgen. Absoluut niet overtuigd van de onschuld van zijn cliënt doet Victor een halfwassen poging om nieuw bewijsmateriaal boven water te toveren. Zijn partner, Beth Derringer, heeft echter heel andere gevoelens voor de veroordeelde kok. François Dubé zit al drie jaar, naar eigen zeggen, onschuldig in de gevangenis voor de moord op zijn vrouw. Onder druk gezet door Beth, vindt Victor bewijzen van manipulatie van het proces. Dit is zelfs zijn eer te na. Vol overgave stort hij zich op de verdediging van zijn onsympathieke cliënt. Hij wordt echter van alle kanten tegengewerkt. Alleen van zijn tandarts Bob Pfeffer kan hij hulp verwachten. Maar wat kan een tandarts nu voor een verschil uit maken bij een rechtzaak? Heel veel blijkt, maar of dat ten gunste van het proces is….
De verliezers is een prachtig boek. Het verhaal is goed en spannend opgebouwd, met een prachtige climax. Victor Carl is de cynische advocaat, die het verhaal in Raymond Chandler stijl zelf vertelt. Hij vertelt het verhaal met veel humor en sarcasme, waarbij hij zichzelf absoluut niet spaart. Cool en mysterieus weergegeven is tandarts Bob Pfeffer een eigen verhaal waardig. Aanbeden door bijna alle personages van De verliezers is hij de eigenlijke ster van het verhaal.
De keuze van schrijver William Lashner om de hoofdpersoon naast de eigenlijke rechtzaak, een tweede (Pro-deo) zaak te geven, werkt uitstekend. Hierdoor krijg je een andere, warmere kijk op Victor. Je krijgt meer sympathie voor hem en leeft mee met de verwaarloosde jongeren die hij moet vertegenwoordigen. Mede door deze mix, blijft het boek tot de laatste bladzijde boeien.
Toen ik De verliezers in handen kreeg was mijn eerste gedachte: “Toch niet weer een John Grisham kloon!?” Deze gedachte was meer dan onjuist: het is absoluut geen kloon van de boeken van Grisham. De enige overeenkomst is dat het verhaal zich een groot gedeelte in de rechtzaal afspeelt en dat de hoofdpersoon een advocaat is. William Lashner heeft een heel andere stijl van schrijven, die eerder aan de boeken van Raymond Chandler en Mickey Spillane doet denken dan aan Grisham.
De zelfkritiek en het cynisme van hoofdpersoon Victor en de geheimzinnigheid rond tandarts Bob, maken van De Verliezers een boek om voorlopig niet te vergeten. Ik heb het al een tijd niet meer kunnen zeggen, maar van deze schrijver wil ik graag meer boeken lezen!