Het boek teveel

Enerzijds door omstandigheden die we allemaal wel kennen en anderzijds waarschijnlijk ook om de spanning en het ongeduld nog wat aan te wakkeren (pure commerce, dus), is dan eindelijk het achtste en laatste boek uit de serie over de zeven zussen uitgegeven. Hét boek waarin alle mysteries moesten onthuld worden, alle nevelen zouden verdwijnen en iedereen nog lang en gelukkig zou kunnen leven.

Al van bij het begin kreeg ik het gevoel dat dit het boek teveel zou worden. Het heeft net iets te lang geduurd eer het beschikbaar was om nog aansluiting te vinden bij de voorgaande boeken. Het is het boek geworden dat ik gelezen heb "bij wijze van volledigheid" omdat het te zot voor woorden is om 7 zulke turven door te ploeteren en dan af te haken als de meet in zicht komt.

In zekere zin is het boek voor de helft samengesteld uit de resp. korte inhouden (of noem het maar flapteksten) van de voorgaande boeken. De andere helft is vooral een cocktail van champagne, gin-tonic en zilte tranen. Het eindresultaat heeft me nogal een kater bezorgd.

Ik schrijf het een beetje cynisch, ik weet het. En iets zegt me dat ik dit eigenlijk wel verwachtte. De kunst van een serie schrijven is tijdig stoppen.