Mondjesmaat ...

Cees Nooteboom lees je niet in sneltreinvaart. Het zou respectloos zijn en bovendien ontgaat de essentie je. Het was dus niet echt wijs om dit boek in een challenge te slepen. Maar als eerste kennismaking met het werk was het best nuttig. Een tweede lezing dringt zich - zoals altijd bij Nooteboom - toch op om het goed te laten landen.

Het verband tussen een gedicht en een beeld is vaak niet zo op het eerst zicht te vinden. Vooral de materiële vertaling vereist inzicht in de denk- en gevoelswereld van de artiest. Penone was voor mij een nobele onbekende, dus enig zoekwerk was hier wel nuttig. Op die manier ging wél een wereld voor mij open die mij aanspreekt en ik ben van plan die nog verder te exploreren.

De schrijfstijl van Cees Nooteboom is mij veel vertrouwder en er komt elke keer een zekere rust over mij als ik een boek van hem vast neem. Hij straalt die zelf uit en al is zijn werk niet altijd even toegankelijk, hij weet de lezer te binden. In "Bomen waarin stenen bloeien" gaat hij zelf op ontdekkingstocht doorheen het werk van een voor hem onbekende geestgenoot. Zoals zijn teksten zijn lezers doen nadenken over existensiële vragen, zo roepen de kunstwerken van Penone weer vragen op bij de schrijver.

Geen page turner maar een boek dat men mondjesmaat dient te lezen en te overdenken vóór de volgende hap genomen wordt.