Een sterke plot

maar ook en vooral ontroerend,Bestaat toeval? Ik weet het niet, maar ik ben steeds meer geneigd om het te beamen. Net op het moment dat ik Dodenmantra aan het lezen ben, komt bij verschillende gelegenheden de discussie over de toegevoegde waarde van een boek (en van een thriller in het bijzonder) aan bod.

Tibet onder de verstikkende Chinese verdrukking. Het Boedhisme tegenover het 'Nieuwe Socialisme' van de supermacht. Oude cultuur tegenover éénvormige, op snel resultaat gerichte renovatie. De kapitalistische koorts van het communisme.

Alsof het nog niet genoeg tegenstellingen zijn, komt ook de innerlijke strijd van de hoofdpersonages ruimschoots aan bod. De monnik die gedwongen wordt in het communistische gareel te lopen en de gewetensvolle Chinese ex-ambtenaar die een nieuwe spirituele dimensie in zijn leven toelaat. De rijke, verveelde westerling, die de ontberingen van de Tibetaanse bergen nodig heeft om de essentie van het bestaan te ontdekken en ontspoort als hij zijn enthousiasme niet onder controle krijgt.

Het lijkt te veel om in één boek te stoppen. En toch heeft de auteur de juiste dosering voor elk ingrediënt gevonden. Dodenmantra intrigeert de westers ge(ver?)vormde geest in hoge mate. Geplaatst tegen zijn etnische en historische achtergrond is het een ijzersterk plot. De afwikkeling van de intrige gebeurt vrij langzaam, maar ik heb dat nooit als storend of langdradig ervaren. Het mocht niet sneller gaan. Het kón gewoon niet sneller, gezien de vele barrières die moesten overwonnen worden. Tijd is relatief, zelfs in een moordonderzoek.

Wie zich als lezer totaal durft laten meevoeren in de esoterische sfeer van de bergkloosters, de grimmigheid van het gevangenkamp en de verkrampte communistische bureaucratie krijgt meer dan 'alleen maar' een thriller. Het boek is spannend, goed gedocumenteerd, onderhoudend, met soms erg fijne humor, verbazend door de oosterse verbloemende dialectiek, maar vooral erg ontroerend.