Veel vraagtekens

De snelweg als moordscène. Het is geen splinternieuw gegeven. We lezen wel eens vaker over een lastige getuige in een onderzoek die zonder pardon van de baan gereden wordt. Dat de Russische maffia deze methode gebruikt om binnen één dossier een aantal dwarsliggers te liquideren maakt de kans op ontdekking natuurlijk wel groter. Vandaar dat ze hun “techniek verfijnen”.

Een file als camouflage voor een moordaanslag. Je moet er maar opkomen. Nu zijn de jongens van misdaadsyndicaten meestal niet van enig cynisme gespeend, maar hiervoor moet er toch iets heel erg mis zijn in je hoofd. De vraag is of je dan nog gewag kan maken van terrorisme als dekmantel. Is dit geen terrorisme pur sang, dan? Heeft terrorisme altijd een politieke achtergrond nodig? Kan het ook gewoon voor de fun? Of is heel dit verhaal gewoon het gevolg van de complotparanoïa van de verteller? De terreur van de verbeelding? De vonk net vóór de burnout?

Veel vraagtekens en er blijven er nog genoeg over nadat de lezer de laatste paragraaf achter de kiezen heeft. En net dàt maakt van het boek een thriller. Ik vond het thema nogal vergezocht. Uiteindelijk zijn er toch mogelijkheden zat om je tegenstrevers uit de weg te ruimen (excusez le mot), dat je er niet elke keer een bloedbad én een verkeerschaos moet van maken. Maar aan de andere kant … Het is dan weer zo overtuigend verteld, zo heel erg van binnen uit … Weet de man achter het iets meer dan de lezer? Dan toch maar de grote wegen vermijden als we uit vakantie weerkeren? Of zijn bij mij de stoppen nu aan het doorslaan?