Vergeven doe je voor jezelf

In 2017 schreef Elke Geurts (1973) een autobiografische roman Ik nog wel van jou waarin ze openhartig vertelt over het uiteenvallen van haar huwelijk en niet los kunnen laten. De roman werd alom geprezen. In haar nieuwe boek Wie is die vrouw? is ze gescheiden, woont ze samen met haar twee dochters in Amsterdam-Noord en probeert ze, met een nieuwe man, haar leven weer langzaamaan op te bouwen.

Wanneer ze erachter komt dat haar ex-echtgenoot tijdens hun huwelijk jarenlang een verhouding heeft gehad met een andere vrouw, voelt ze zich verraden en kan zich er niet bij neerleggen. Al zou het beter zijn om hem te vergeven en zijn daad hem niet meer kwalijk nemen, dan zal haar vertrouwen in zichzelf eerder weer toenemen. 'Wie niets wil vergeten, kan ook niets achterlaten' is de wijze les van Nietzsche. Maar hoe doe je dit eigenlijk?

De eerste reactie die de titel ontlokt is dat dit over de vrouw gaat, waarmee haar man haar bedroog. De vrouw die de naam Joke kreeg toegewezen. Niets is echter minder waar. Deze titel slaat op de schrijfster zelf. Het gaat over haar schaduwkant en ongemakkelijkheden waar ze liever niet mee geconfronteerd wordt. De kant die je meestal liever ongemoeid laat omdat die pijnlijke waarheden over jezelf uitspreekt. Het is die schaduwkant die de hoofdpersoon steeds beter leert kennen.

Over Joke wordt zelden gesproken. Wie die vrouw is, blijft een mysterie. Dit terwijl Joke voor thrillermomenten had kunnen zorgen wanneer ze besluit een schrijfcursus te volgen bij de school waar E.G. doceert. Afgezien van Joke wordt geen van de personages bij zijn volledige naam genoemd. De hoofdpersoon is E.G., haar dochters worden 'de meisjes' genoemd, soms ook 'oudste' of 'jongste' en de nieuwe vriend krijgt enkel de letter M.

Ook M. is gescheiden en deeltijdvader. Vanwege het deelouderschap kunnen de twee elkaar zonder kinderen zien en is er alle tijd om aan hun relatie te werken voordat ze ermee naar buiten treden. M. blijkt een nogal dwingende persoonlijkheid, die niet makkelijk een nee accepteert. Op die momenten is het geheel onduidelijk wat de man zo woest aantrekkelijk maakt dat E.G. voor hem valt.

Hoewel het onderwerp rauw en pijnlijk is, heeft Geurts het talent om met herkenbare situaties op de lachspieren te werken. Al grinnikend lees je passages over seks, kalverliefdes, vakanties, de pandemie die ervoor zorgde dat je op elkaar was aangewezen en alle ongemakkelijke situaties die er zoal in het dagelijkse leven voorbij komen.

Geurts houdt zichzelf een spiegel voor in een stijl die doet denken aan dagboek, maar veel beter is dan dat. Ze gaat te rade bij schrijvers als Deborah Levy en Svenja Flasspöhler om te achterhalen hoe het leven geleefd dient te worden en komt tot verrassende ontdekkingen. Ondanks dat deze roman aansluit op de vorige, is het niet noodzakelijk om ze ook in die volgorde te lezen. Ieder deel vertelt een verhaal op zich. Wie met het tweede deel begint, zal zeker nieuwsgierig naar het eerste zijn.