Aardig verhaal mist werkelijke diepte

De zeventienjarige Fleur heeft de wereld aan haar voeten. Ze is een wielrentalent op weg naar een glansrijke carrière, ze heeft betrokken ouders en een broer die dol op haar is. Haar leven kan bijna niet meer verschillen van dat van Rowell. Hij heeft een persoonlijkheidsstoornis, legt moeilijk contact en werkt het liefst aan zijn tekeningen, of zijn apps. Zíjn ouders zijn lui en ongeïnteresseerd. Broers of zussen heeft hij niet.  

Marloes Otten brengt deze twee totaal verschillende jongeren samen in de young adult-roman Blijf nog even, waarmee ze kort geleden debuteerde. Want natuurlijk gaat er iets mis in Fleurs schijnbaar perfecte wereld. De spierziekte, waarvan ze allang weet dat hij ooit de kop op zal steken, wordt actief. Maar dan ontmoet ze Rowell en onder de indruk van zijn indringende tekeningen, sluiten ze een bijzonder contract voor de maanden die haar nog resten.  

Het is een gevaarlijk onderwerp om over te schrijven. Fleurs ziekte heeft maar een eindpunt – daar is Otten vanaf het begin duidelijk over. Dus haar boek zou gemakkelijk kunnen verworden in een tearjerker, die gemakkelijk op de emotie speelt. Maar Otten doet dat niet – het verhaal is triest, dat kan niet anders. Maar ze kiest ervoor om te focussen op de onwaarschijnlijke relatie tussen Rowell en Fleur. Ze zoomt in op de manier waarop Fleur Rowell accepteert, ondanks zijn sociaal onhandige gedrag, hoe hij zich langzaam maar zeker begint bloot te geven – niet alleen naar Fleur toe, maar ook naar haar familie – en uiteindelijk ook zelf grenzen weet te verleggen.  

Ze doet dat in een vloeiende, sterk observerende stijl. Ook de afstand van de binnenwereld van haar karakters helpt om te voorkomen dat het verhaal speelt op valse emotie.  

Toch zit daar ook een van de grote valkuilen van dit boek. Want de terughoudendheid om aandacht te besteden aan de gedachten en emoties zorgen er ook voor dat je als lezer minder gééft om de gebeurtenissen, waardoor je iedere keer als Fleur weer een nieuwe stap op de ladder omlaag zet, je hoogstens knikt en denkt ‘oké’. Komt bij dat Fleurs karakter in de ik-vorm is geschreven – juist díe vorm eist van de schrijver dat de persoonlijkheid en de gedachten van de hoofdpersoon een plek krijgen. Maar bij Otten is de ‘ik’ niet wezenlijk anders dan de derde persoon die ze voor Rowell hanteert. Gecombineerd met de afstandelijkheid leidt dat tot vlakke karakters die niet werkelijk tot leven komen.  

Ook de opzet van het verhaal is te vlak om het echt meeslepend te maken. Otten wisselt de karakters af – een hoofdstuk voor Rowell en een hoofdstuk voor Fleur -, maar samen leggen ze dezelfde weg af: telkens weer is het kernpunt een stap in Fleurs ziekteproces. Maar ze lijkt daarbij weinig oog te hebben voor het feit dat een leven zoveel voller is dan dat. Fleur sluit vriendschap met Rowell, maar gedurende het hele proces zien we geen vriendin bij haar over de vloer komen, wordt er geen appje gestuurd naar iemand die níet Rowell is. Alsof behalve haar familie en Rowell er niemand bij betrokken is.  

Ook Rowells wereld beperkt zich tot zijn ouders en Fleurs familie. Er zijn nauwelijks interacties met anderen – hoe awkward ook – en zijn luie, ongeïnteresseerde ouders zijn wel heel erg cliché neergezet. Ten slotte mist het boek diepte – een werkelijke kennis van het beschrevene. De manier waarop Rowell zijn apps programmeert laat duidelijk zien dat Otten zich niet verdiept heeft in de materie. Ook de interacties met de artsen overtuigen niet.  

Otten heeft met Blijf nog even een dapper boek geschreven, over een moeilijk onderwerp dat jongeren vast en zeker zal aanspreken. Maar het mist de diepte en complexiteit die van een aardig boek een goéd boek maken. Dat maakt het moeilijk om sterren te geven – uiteindelijk zijn het er net  drie geworden.