De schaduw van de sha overtuigt niet echt

Petra Doom zet er vaart achter. Of is het uitgever Lannoo? In elk geval ligt nog geen jaar na haar debuut Een kracht ontwaakt, het eerste deel van de serie Overstekers, deel twee in de winkel: De schaduw van de Sha. Met ruim 500 pagina’s is het een flink stuk dikker dan het eerste deel, maar met de zomervakantie voor de deur mag dat geen probleem zijn.

Het is altijd spannend, zo’n tweede deel. De verrassing van het debuut is voorbij, lezers hebben al kennis gemaakt met de wereld en de ideeën van Overstekers. Dus de vraag is: kan Doom het kunstje nog een keer doen? En kan ze zónder het voordeel van het nieuwtje de aandacht vasthouden.

Op de eerste vraag is het antwoord duidelijk ‘ja’. De schaduw van de sha is van exact hetzelfde kaliber als het eerste deel van de serie. Dat betekent dat het gemakkelijk leest, dat het verhaal goed te volgen is en dat de ideeën achter het verhaal in orde zijn. Ook nu weer combineert ze fantasy met crimi. Bovendien pakt ze goed de losse eindjes op uit het eerste deel die het grotere achtergrondverhaal vormen en borduurt daarop verder.

Maar jammer genoeg heeft het boek ook exact dezelfde tekortkomingen als het eerste deel. Een crimi betekent dat je wilt meedenken met het mysterie, in angst zitten als de spanning oploopt en je wilt dat gevoel van bevrediging hebben wanneer de puzzelstukjes op hun plek vallen op een manier die je niet had verwacht, maar toch helemaal klopt.

Opnieuw lukt dat niet echt. Het verhaal is – opnieuw - best aardig: de gevluchte Prinses Mirabel dreigt haar geliefde huis en pluktuin te verliezen als ze niet een probleem oplost voor de bazin van de onderwereld, de oversteker Snezana. Helaas is er nog een tweede – gevaarlijker – partij in het spel die Mirabel ook probeert te dwingen voor hem te werken. Mirabel moet een oplossing bemiddelen, terwijl de hele stad in gevaar komt.

Net als in deel één is het verhaal rechtlijnig. Je puzzelt niet, je volgt Mirabel op een logische route door het verhaal. Net als in deel één zijn de karakters plat en eenduidig. Ze zijn te eendimensionaal om werkelijk spanning, medeleven of begrip op te roepen. En net als in deel één krijgt het achtergrondverhaal te weinig aandacht en heeft te weinig diepte om de lezer werkelijk te betrekken bij het verhaal.

Ook het magische Aeterna blijft onuitgewerkt. Na in totaal 800 pagina’s Overstekers is het nog altijd niet meer dan een standaard middeleeuws-magische sprookjeswereld. Zelfs onze wereld – die van onze en Mirabels dagelijks realiteit – overtuigt niet. Het lijkt alsof Doom zich niet echt verdiept heeft in hoe de wereld werkt.

Even een bekende psycholoog op een kennis afsturen voor een ‘stiekem’ therapiegesprekje en dan nog terugrapporteren ook? Een journalist van een serieuze krant die een artikel schrijft omdat een kennis dat suggereert om een politicus een plezier te doen? Een dierenwelzijninspecteur die samen met een politicus even een inspectie gaat doen?

En dus blijft De Schaduw van de sha steken op een niveau van ‘best aardig’. Wie van deel één genoten heeft, moet deel twee zeker kopen. Maar wie deel één maar matig vond, hoeft niet te hopen op grote verbeteringen.