‘Jeremy Jago is een onvoldoende doordacht verhaal’

Melissa Skaye heeft een hoop verhalen in zich. Dat merk je als je haar een beetje volgt op internet –op de sociale media en fora kan je haar aanwezigheid bijna niet missen. Dat merk je ook als je snel scant wat ze zoal doet: thrillers schrijven bij Ellessy en jeugdfantasy bij Zilverspoor. En dan schrijft ze ook nog eens jeugdfantasy die helemaal in mijn lijn ligt: beetje contemporain, beetje urban.

Kortom: nu het tweede deel van haar Jeremy Jagoserie uitkomt bij Zilverspoor en het derde niet veel langer op zich zal laten wachten, was het hoog tijd om tijd vrij te maken om die boeken nu eens echt te gaan lezen.

Jeremy Jago - Het geheim van de passage, vertelt hoe de 15-jarige wees Jeremy Jago terechtkomt op het magisch eiland Magistraal, nadat de ballon waarin de wezen een tochtje maakten, neerstortte in een freak storm. De bewoners van het eiland herkennen hem onmiddellijk: hij lijkt sprekend op zijn vader, die spoorloos verdween, nadat zijn moeder was gestorven en hijzelf als kleuter ook was verdwenen.

Jeremy bedenkt zich geen moment: hij gaat zijn vader zoeken. Maar er doemen gevaren op. In zijn huis – ooit dat van zijn ouders – staan bedreigende leuzen. De kwaadaardige Madison probeert hem een geheim te ontfutselen, wie ’s avonds buiten loopt dreigt te veranderen in een gevaarlijke Borak en zelfs de op het oog vriendelijke eilandbewoners lijken hem niet alles te vertellen. Jeremy blijkt krachtige magie te hebben, maar hoe moet hij die gebruiken? En waarom is zijn huisgenoot Rico, die ook aanspoelde op het eiland, zo kwaadaardig?

De pogingen om de plot kernachtig op te schrijven, laat al meteen één van de problemen van dit boek zien. De lijn ontbreekt. Natuurlijk is er het verhaal van de wees die zijn vader wil vinden en het geheim dat moet worden ontrafeld, maar verder? Er zijn talloze lijntjes, subplotjes en terzijdes die geen werkelijke functie hebben binnen het plot. Het gevolg: een lezer die van lijntje naar lijntje wordt gestuiterd als in een flipperkast. Neem de Borakken: de bewoners van Magistraal lopen iedere avond het risico in zo’n rattenetend monster te veranderen. Het schijnt de slechte Madison te zijn die dat heeft veroorzaakt, maar waarom? Omdat ze slecht is? En waarom hebben de bewoners er zelf nooit iets tegen gedaan? Hoezo vindt Jeremy in een vloek en een zucht dat zijn vader zes jaar geleden in een pension heeft gezeten? Heeft die oude pensionhoudster haar gastenboek online gezet?

Ook de wereld die Skaye schetst is weinig doordacht. We hebben hier een eiland dat is afgescheiden van de wereld, maar hoe functioneert het? Waarom gebruikt de helft van de Magistralers geen magie? Omdat het hun ‘ellende’ heeft gebracht? Waarom moet Mateo Jeremy ‘leren’ hoe je onzichtbaar wordt – kleine kinderen leren ze dat niet – maar is het enige wat hij hoeft te doen hard dénken aan onzichtbaar worden? Kunnen die kids dat niet verzinnen dan? Waarom kun je iemand wel een ritssluiting op zijn gezicht toveren, maar niet een Boraks tenen in de knoop toveren? Ik noem maar wat.

Dan de karakters – die zijn behoorlijk plat. Jeremy zelf is vaak nogal irritant en gedraagt zich alsof hij de wereld in pacht heeft met minimale aandacht voor zijn vrienden. Maar ronduit ergerlijk vind ik de manier waarop de vrouwelijke karakters zijn neergezet. Zoals Nikita, het meisje waar hij verliefd op is. Zíj kent Magistraal – woont er immers. Maar als ze bedreigd worden door een Borak geeft ze haar katapult gauw aan Jeremy die er vervolgens stenen mee mag schieten, terwijl zij trillend achter een boom gaat staan. Of de moeder van Nikita; zij heeft als enige doel in het leven aardappels met toversmaken maken – en niemand mag zeggen dat ze niet lekker zijn. En als klap op de vuurpijl – als Jeremy zijn pa terugvindt en ze bij elkaar gaan wonen, blijkt dat pa niet zo goed kan schoonmaken. ‘Maar de magische doekjes doen het meeste werk en anders zijn er vast wel hulpvaardige dames die een handje willen helpen.’ WTF! Dit is de 21e eeuw!

Dit boek had een heleboel kunnen winnen als er een goede redacteur op had gezeten. Denk even na over clichés, trek de plotlijn recht, let even op de stijl: niet drie keer hetzelfde woord in drie regels. Maak de dialogen relevanter en vermijd de infodumps.

Helemaal fout dan? Toch ook weer niet: het verhaal heeft zijn charme en bevat wel degelijk elementen die de moeite waard zijn. Daarom is het jammer dat het aanvoelt alsof de eerste versie van het manuscript al naar de drukker is gestuurd, terwijl er nog een aantal kritische rondes hadden moeten volgen.