Dromerspoel staat garant voor aangename uren
Daar dan. Eindelijk weer eens een fijn boek, dat maakt dat je nachten net iets korter zijn dan goed voor je is, dat lekker wegleest en je even weg laat dromen dan je dagelijks beslommeringen. Juliet Marillier is met Dromerspoel weer op dreef en dat is een opluchting na de teleurstellende en soms ronduit saaie reeks Verboden Magie.
Dromerspoel is het eerste deel van haar nieuwe serie Meidoorn & Grim, waarin we Meidoorn ontmoeten op het moment dat ze al bijna een jaar onterecht zit opgesloten in de gevangenis van de kwaadaardige hoofman Mathuin. Een elf helpt haar te ontsnappen, maar alleen als ze belooft om zeven jaar lang iedereen te helpen die haar daarom vraagt en haar gave als genezeres alleen ten goede aan te wenden. De wraak waarnaar ze zo vurig verlangt, moet ze dus uitstellen. Samen met een medegevangene, de trouwe reus Grim, reist ze naar het gebied waar de jonge prins Oran op het punt staat te trouwen met een geliefde die hij nog nooit heeft ontmoet.
Marillier is op haar best wanneer ze sprookjes opnieuw vertelt. Haar hervertelling van de Zeven Zwanen in Dochter van het Woud was onnavolgbaar, net als Wildewoud, waarin ze leunt op De kapotgedanste schoentjes. Ook in Dromerspoel put ze uit sprookjes, al gebruikt ze de verhalen minder één op één dan in deze voorgangers. Daarnaast weeft Marillier moderne thema’s in het verhaal, zoals zelfbeschikkingsrecht voor vrouwen en vrouwenmishandeling.
Het resultaat is niet verpletterend of aangrijpend zoals in sommige van haar eerdere boeken. Overdreven origineel is het allemaal niet. Goed en kwaad heeft netjes zijn plek in Dromerspoel. Alleen de elf Conmael is niet gemakkelijk te plaatsen, – elfen kunnen immers goed doen, maar zijn niet te vertrouwen – maar daarin volgt Marillier de traditie en stelt ze weinig echte vragen. Het verhaal zelf bewandelt gebaande paden, die we deels al kennen uit de sprookjes. Verwacht geen verrassende plottwists, of diepere lagen– die zijn er gewoon niet. Of komt dat nog in deel twee of drie?
Toch is dit boek wel degelijk fijn om te lezen. Het is goed geschreven – dat is Marillier wel toevertrouwd. De semi-middeleeuwse wereld met elfen, prinsen, magische bossen en natuurlijk de nodige hartepijn is een prettige plek om te verblijven. Het verhaal kabbelt aangenaam naar zijn einde. Het is onderhoudend genoeg om door te willen lezen en als je aan het einde bent leg je het boek tevreden weg.
Maar de diepte en emotie die een boek als Dochter van het Woud oproept mist. Dromerspoel staat garant voor aangename uren, maar voelt tegelijk plichtmatig. De karakters hadden zoveel ronder gekund. Natuurlijk hebben alle personages hun eigen problemen en eigen geschiedenis. Maar ze missen de originele trekjes en persoonlijke geschiedenis die ze werkelijk tot leven zouden brengen. Marillier beschrijft het dagelijks leven met dezelfde routine. Karakters lijken de hele dag door mede te drinken – een potje bier zit er niet in. Meidoorns werk als genezer is meer een achtergrond, dan dat het haar werkelijk vormt. Hetzelfde geldt voor de bouw van haar huis, het leven in het paleis. Alles heeft net voldoende details om je mee te nemen, maar net niet genoeg om werkelijk te raken.
Een fijn boek dus en een onderhoudend verhaal, waarmee de auteur weer op stoom lijkt te komen. Maar wellicht zou Marillier beter twee of drie jaar aan een boek kunnen werken dat dan alle lagen heeft die ze het zou kunnen geven, dan dat ze op routine draait.
Reageer op deze recensie