Aardig debuut, mist diepte

Aardige gedachte. Deze wereld is niet de enige. Er zijn er veel meer en de wezens uit een van deze werelden – het magische Aeterna – komen graag naar de onze. Talloze van deze overstekers bevinden zich onder de gewone mensen. En we weten van niks.

Petra Doom werkte die gedachte uit in het eerste deel van de urban fantasy-serie Overstekers: Een kracht ontwaakt. Ze debuteerde er onlangs mee bij uitgeverij Lannoo.

In Overstekers ontmoeten we Mirabel. Sinds haar oversteek werkt ze op een biologisch fruitbedrijfje, met haar huisgenoot, de vormveranderaar Terya. Mirabel is niet zomaar een oversteker: ze is een prinses van Aeterna. Daarnaast vrijwilligt ze als bemiddelaar wanneer haar mede-Aeternanen in conflicten belanden. Als ze betrokken raakt bij een moord, gepleegd door een oversteker, doet ze er alles aan om te voorkomen dat er nog meer slachtoffers vallen.

De insteek maakt Overstekers tot mix van een crimi en reguliere fantasy. Dat kan leuke resultaten opleveren. Jaye Wells (Prospero’s War e.a) bijvoorbeeld heeft het tot kunstvorm verheven. In Nederland kwam An Janssens vorig jaar ook al met fantasy-misdaad combi, wat net een extra laagje geeft aan de standaard who-dunnit. Petra Doom schrijft bovendien vlot en soepel, en leidt de lezer gemakkelijk door haar verhaal. Ook de gedachte achter het verhaal is prima in orde.

Jammer genoeg levert dat nog niet een boek op dat meteen tot de Nederlandse fantasyklassiekers zal gaan behoren. Een spannend misdaadverhaal neerzetten, dat niet alleen de spanning erin houdt, maar ook op de juiste manier informatie doseert en verrast is een stuk moeilijker dan het lijkt.

Vooral de spanningsopbouw van Overstekers laat te wensen over. De lezer wordt geen moment op het verkeerde been gezet, krijgt niet de kans om mee te denken of zich zorgen te maken over de personages. Informatie wordt vaak op een onnatuurlijke manier achtergehouden – zo weet hoofdpersoon Mirabel ruim 300 pagina’s lang een gesprek met haar zus uitstellen die onverwachts op de stoep stond aan het begin. Het verhaal kabbelt rustig voort richting een ontknoping die nauwelijks een ‘aha’-moment oplevert. De crimi-elementen – ondervragingen, de ‘m.o.’ van een seriemoordenaar – lijken geput uit tv-series en overtuigen maar matig.

Dat had ondervangen kunnen worden met een gelaagde wereld en krachtige karakters. Maar ook daar lijkt Doom nog wat meer schrijfervaring te moeten opdoen. We komen nauwelijks iets te weten over Aeterna. Het blijft bijvoorbeeld volledig onduidelijk waarom de bewoners massaal oversteken. Ook de gevolgen van zo’n oversteek blijven onderbelicht. De bewoners hebben geen heimwee, geen bijzondere gebruiken en een verrassend beperkte kennis van hun eigen wereld. Ook is onduidelijk waarom ze hun mede-Aeternanen namen geven die zijn geënt op de Europese klassieken – incubi bijvoorbeeld, of daimonen. Hebben ze in Aeterna – ook alweer een variant op het Latijnse aeternus - geen eigen taal?

Ook de karakters missen diepte. Mirabel zelf heeft duidelijk een backstory, maar die speelt totaal geen rol in het verhaal dat we wél voorgeschoteld krijgen. Ze moet een soort superbemiddelaar zijn die met raak gekozen woorden iedereen kan verzoenen, maar uit haar oplossingen en de woorden die Doom haar in de mond legt, blijkt dat niet. Een intern conflict ontbreekt vrijwel geheel en ze ontwikkelt zich nauwelijks. Bijkarakters, als de wachter Hasten, of vriendin Terya, blijven al helemaal plat en daardoor maar matig interessant.

Doom zet aan het einde van haar boek de deur open naar deel twee. Veel details  – een problematische liefdesrelatie, een poort naar de wereld van de daemonen – hebben hier geen functie, maar vinden wellicht hun plek in een tweede deel.

Hopelijk weet Doom dat boek wél van de nodige diepte te voorzien. En dan kan het toch nog wel eens interessant worden om te lezen, wat deze nieuwe schrijfster de Nederlandstalige fantasy te bieden heeft.