Meesterlijk verhaal dat je geen moment los laat

N.K. Jemisin won vorig jaar de Hugo Award voor de beste roman met haar boek The Fifth Season en dat is duidelijk niet voor niets. Het boek is niet alleen origineel, het is ook nog eens prachtig geschreven en meesterlijk geconstrueerd. Kortom: je kunt ook nu stoppen met lezen en het boek meteen kopen. Daar ga je geen spijt van krijgen.

The Fifth Season brengt je in een harde, ongenadige wereld, waarin mensen leven met de voortdurende dreiging van aardbevingen. Geen liefdevolle Moeder Aarde hier, maar een wraakzuchtige Father Earth. In die wereld – bezaaid met de restanten van verloren beschavingen – leven mensen in kleine gemeenschappen, waarin ieder toegewezen zijn rol heeft. Alles draait om voorbereiding op een volgende Seizoen: wanneer een ramp het wankele evenwicht weer zo verstoort dat miljoenen sterven door vulkaanuitbarstingen, asregens of eindeloze winters.

In die wereld vinden we Essun, een orogene, ofwel iemand die energie kan onttrekken aan haar omgeving om daarmee steen te manipuleren: ten goede of ten kwade. Orogenes worden gehaat en gevreesd. Jarenlang heeft ze haar vermogen weten te verbergen, tot haar zoontje van drie – die haar vermogen heeft geërfd – zichzelf verraadt. Haar echtgenoot vermoordt het jongetje in een aanval van woede en Essun verlaat haar dorp in een zoektocht naar haar tweede, overlevende kind.

Ondertussen ontwikkelen zich nog twee verhaallijnen: die van een jong meisje, dat vanwege haar vaardigheid naar het Fulcrum wordt gebracht, waar orogenes hun vaardigheid leren controleren. En het verhaal van de getalenteerde Syenite, die tijdens een opdracht voor het Fulcrum ontdekkingen doet die haar hele wereld op zijn kop zetten.

Het boek pakt vanaf de eerste pagina. Jemisins thematiek en plot zijn vertrouwd genoeg om fijn te lezen, maar zo origineel en vaardig uitgewerkt, dat het je geen moment loslaat. Dat begint met de stijl die per verhaallijn radicaal verschilt, maar elke keer spot on is. Essuns verhaal bijvoorbeeld is in de je-vorm geschreven. Dat creëert een afstand, die precies weerspiegelt hoe Essun omgaat met de ramp die haar is overkomen. Ze kijkt naar zichzelf in een wanhopige poging om te dealen met haar wanhoop en verdriet. De afstandelijkheid van de vorm plaatst je als lezer rechtstreeks in Essuns hoofd.

Essun is prachtig beschreven, maar ook Jemisins andere karakters zijn echt en doordacht. Haar dialogen zijn scherp en levendig. Het plot zelf spannend en intrigerend.

En dan de manier waarop Jemisin de verschillende lijnen met elkaar verweeft. Ronduit meesterlijk. Nooit geeft ze te veel weg, tot het moment dat je het verband begint te vermoeden en inderdaad alle stukjes op hun plaats vallen. Tegelijk maakt ze schaamteloos gebruik van cliffhangers, waardoor ze je niet loslaat als ze van lijn wisselt, maar je dwingt om door te lezen, want je wilt toch echt weten hoe…

Het gevolg is dat je – na het uitlezen van The Fifth Season weinig anders kunt doen dan ook deel twee aanschaffen: The Obilisk Gate. Want ze eindigt haar boek met net zo’n moordende cliffhanger als de verschillende verhaallijnen.

N.K. Jemisin heeft er een fan bij.