Vorstin van de Kou overtuigt minder dan zijn voorganger

Daar is het dan, het tweede deel van de serie De Onzichtbare Maalstroom, die Jasper Polane uitbrengt in eigen beheer na een crowdfundingsactie in 2014. Deel één Lege Steden was een plezierige verrassing. Het boek was duidelijk geen standaardfantasy, maar bood een frisse ‘andere’ wereld. Het was snel, zat goed in elkaar en de auteur had gezorgd voor gedegen redactie. Dus dat beloofde wat voor deel twee. Het deel waarin de auteur – qua fantasy nog pril –het geheel naar een hoger plan kan tillen en kan laten zien wat hij heeft geleerd.

En nu is Vorstin van de kou er dan eindelijk. De focus is nu op Rune Mathijsen en Edison Walraven uit de Alix-wereld, die zoeken naar een dubbelganger van wetenschapper Werner Boren. Ook telepate Heike Krim duikt weer op om hen te helpen in hun zoektocht. Maar Boren blijkt in de incarnatie die ze aantreffen niet de sympatieke, rouwende wetenschapper uit deel één. Hij is de leider van een cultus, die een kwaadaardig godin uit een dode woestijnwereld aan de macht wil helpen.

Vorstin van de Kou oogt verzorgd en strak met een aantrekkelijke, mysterieuze omslag. Net zo mooi als Lege Steden. Daarmee heeft Polane zijn eerste punten alvast binnen. Ook nu weer is er duidelijk veel aandacht geweest voor een goed geredigeerd boek. Polane laat weer meteen zien dat hij gevoel heeft voor spanning. "Konraad Stralbock merkte dat sterven geen pijn deed," opent hij zijn boek. Een geweldige binnenkomer en de opmaat voor een snel en meeslepend hoofdstuk waarin de voormalige inquisiteur Stralbock ten prooi valt aan de kwaadaardige schaduwen en zelf in één transformeert.

Weer mogen we rondlopen in dat kneuterige, Victoriaanse universum dat Polane heeft verzonnen: de wereld waarin een van de sterkste telepates ter wereld als een blozend, gerokt meisje thee nipt met haar aanstaande. Toch overtuigt deel twee minder gemakkelijk dan deel één. De pluspunten van Lege Steden zijn er nog steeds: een originele wereld die anders aandoet, gecombineerd met een snel verhaal vol actie. Maar de nadelen van deel één – de platte karakters en het gebrek aan diepte - wegen zwaarder nu de verrassing weg is. Vorstin komt moeilijker op gang. Er zijn veel verwijzingen naar deel één waardoor het na de vliegende start soms wat uitleggerig is. Ook krijgt het verhaal maar langzaam focus. De eerste honderd bladzijden is het centrale probleem nog nauwelijks duidelijk en stuiteren we vooral van van karakter naar karakter, en van wereld naar wereld. Dat zijn er in dit boek zo veel, dat je gemakkelijk kwijtraakt waar je bent. Als de parallelle werelden dan ook nog voort lijken te komen uit het hoofd van karakters uit het boek wordt het soms wel heel verwarrend. Ook de karakters missen diepte en interne drive. Rune verwerkt een trauma over zijn zusje en Heike ontdekt dat haar liefde voor Odette mogelijk een andere dimensie heeft, maar het blijven opgeplakte kenmerken. Zelden ga je werkelijk mee in de emoties en van de karakters of kun je hun motivatie navoelen.  

Dan duiken er her en der nieuwigheidjes op – een vreemd wezen bijvoorbeeld, Kaurgli– dat nauwelijks een rol heeft in het boek, maar in het begin toch de aandacht opeist. Of het feit dat Rune plotseling niet alleen een dubbelaar is, maar ook sjamaan – met het vermogen om nymfen te zien en via hen van wereld naar wereld te reizen. Het lijken willekeurige invallen van Polane die hij enthousiast verwerkt, maar die geen werkelijke plek in zijn universum lijken te hebben. De interne samenhang is een beetje zoek.

Ten slotte doen de verwikkelingen een beetje cliché aan. Hoeveel boeken zijn er niet geschreven over een cultus die een kwaadaardige macht wil laten herrijzen? En het titelkarakter, de Vorstin van de Kou, doet eigenlijk helemaal niets. Ze zit op een troon en is behoorlijk slecht. De in-slechte heraut, het zielige meisje dat wordt gemarte ... het ligt allemaal wat voor de hand. Dat is jammer. Want Polane kan schrijven en heeft een originele geest. Kortom, het blijft bij de drie sterren die ook deel één ontving. Het is een goed boek en het lezen waard, maar niet zo overtuigend als de eerste keer. Hopelijk kan de auteur met het volgende deel de serie van drie, naar vier sterren trekken.