Goede spanningsboog, teleurstellend einde

In de schoenen van je populaire, overleden vader stappen, is niet makkelijk. Felix Francis probeerde het, nadat hij enkele boeken samen met vader Dick had geschreven. Na Op het spel  is Bloedlijn zijn tweede poging. Niet onverdienstelijk, maar de schoenmaat van Felix is nog net iets te klein.

Marc Shillingford is een verdienstelijk racecommentator en tv-presentator voor de populaire paardenraces in Engeland. Zijn tweelingzus Clare is een gevierd jockey die al meerdere prijzen heeft gewonnen. Tot zijn grote verbazing stelt Marc vast dat zijn zus de laatste race heeft gemanipuleerd door haar paard af te stoppen net voor de aankomstlijn en zo de overwinning aan een concurrent te laten. Tijdens een etentje die avond confronteert hij Clare hiermee. Ze geeft toe dat ze dit al bij eerdere races heeft gedaan en vertrekt woedend uit het restaurant. Enkele uren later wordt Clare dood gevonden op de stoep van een Londens hotel. De politie is ervan overtuigd dat ze zelfmoord heeft gepleegd door uit het raam op de vijftiende verdieping te springen. Marc is hier helemaal niet van overtuigd. Clare was boos maar zeker niet depressief. Omdat de politie geen verder onderzoek instelt, probeert hij zelf uit te vissen wat er precies is gebeurd. Daarbij stuit hij op enkele vreemde gebeurtenissen.

Net als vader Dick, situeert Felix Francis zijn verhalen tegen de achtergrond van de in Engeland immens populaire paardenraces. Als je een ‘Francisboek’ in handen hebt, weet je wat je mag verwachten. Paardenliefhebbers zullen hiervan smullen omdat tot in den treure de paarden en jockeys beschreven worden in elke race die hij verslaat, en dat zijn er veel. Hij laat de lezer ook kennismaken met de wereld achter de schermen en de onderlinge rivaliteit tussen de eigenaars van de paarden. Tot op zekere hoogte is dit wel interessant, maar het kan ook snel vervelend worden.

Het verhaal over de zoektocht van Marc naar de omstandigheden van de dood van zijn zus, is op zich best aantrekkelijk. De schrijfstijl van de auteur is dit ook. Het hoofdpersonage gedraagt zich af en toe als een op hol geslagen testosterontank, maar uiteindelijk is dit in het echte leven ook vaak zo en stoort het niet te erg. Eens Marc tot de vaststelling komt dat Clare wel degelijk is vermoord, passeren diverse personages de revue als mogelijke dader. De lezer gaat hierin gewillig mee want ze hebben allemaal wel een of andere reden om als dader gebrandmerkt te worden. Als een duiveltje uit het doosje wordt dan de ware schuldige onthuld. Een doorwinterde thrillerlezer fronst daarbij de wenkbrauwen en blijft ietwat verweesd en beduusd achter.

Een verhaal schrijven vanuit het ik-perspectief kan moeilijk zijn omdat de auteur weinig beweegruimte heeft en dit personage het hele verhaal moet kunnen dragen. Felix Francis is hier met Bloedlijn echter voortreffelijk in geslaagd.

Iets minder technische beschrijvingen en iets meer vaart zouden een volgend boek zeker ten goede komen en wie weet past Felix Francis dan perfect in de schoenen van vader Dick.