Geen alledaagse thriller

Politie-inspecteur Nic Costa wordt naar Calabrië gestuurd, de armste en meest zuidelijke provincie van Italië. Zijn opdracht is om het hoofd van de maffia Ndrangheta naar Rome te brengen omdat hij wil getuigen in een zaak van staatsbelang. Costa en zijn team beseffen het belang van deze zaak en doen er alles aan om de ‘slachter van Palermo’ naar de hoofdstad te brengen. Maar niets is zo simpel als het lijkt. De inwoners van Calabrië geven geen zier om de wetten van het land en zijn eerder een zootje ongeregeld. Als dan blijkt dat Costa niet enkel tegen de bewoners moet optreden, maar dat er ook tegenwerking komt vanuit zijn eigen team loopt de spanning op. Komt Costa te dicht bij de vijand? Is er een verrader binnen zijn eigen team?  

David Hewson werd in 1953 geboren in Yorkshire, verliet school op 17-jarige leeftijd en werkte zich op van de laagste ladder in de journalistiek tot hoofd van de Times in London. Vanaf 2005 richtte hij zich volledig op het schrijven.   Het is een minutieus opgezet verhaal met een mix van spanning, actie en plaatselijke legendes waarmee David Hewson elk hoofdstuk begint. Deze legendes zijn op zich best aangename lectuur en dragen bij aan de sfeerschepping in het onherbergzame Calabrië. Toch zou het eigenlijke verhaal er niet bij inboeten als de auteur deze had weggelaten.  

De schrijfstijl van Hewson is kleurrijk en gedetailleerd. Hoewel sommige zinnen ellenlang zijn en soms bombastisch aandoen, vloeien ze toch over de pagina’s en nemen de lezer mee doorheen het onherbergzame Calabrië.   

‘Terwijl een man die zich Maso Leoni noemde dertig kilometer naar het oosten op een hooggelegen helling van de Aspromonte met een tinnen badkuip en een ijzeren emmer worstelde, drukte een weldoorvoede politieagent die bijna uit zijn slecht passende blauwe uniform puilde op de bel van het gehuurde huis in Cariddi, waar de dagbesteding van Falcones team was vervallen tot een geestdodende, gespannen sleur van staren naar beeldschermen en wachten op berichten uit Rome die maar niet kwamen.’

 
Lange zinnen geven uiteraard ook lange hoofdstukken, wat niet echt uitnodigt tot ‘nog snel enkele pagina’s lezen’. De binnenste cirkel is dan ook geen alledaagse thriller maar eerder een verhaal dat leeft binnen tradities en legendes. Nic Costa speelt hierin duidelijk de hoofdrol en zijn personage wordt echt uitgediept. Het verhaal wordt lineair verteld in de derde persoon met af en toe een terugblik naar hoe alles begon. Hewson is niet alleen een meester in vertelkunst maar ook in het opbouwen van spanning.  

De lezer die houdt van spanning, verweven met mythes en legendes, zal met De binnenste cirkel zeker aan zijn trekken komen. Wat het boek zeker niet doet, is je onverschillig laten.