Geen spek voor ieders bek

Een inbraak in haar flat laat journaliste Laura (Lo) Blacklock volkomen ontredderd achter. Ze slaapt amper nog en ziet in gedachten haar belager op de vreemdste plaatsen. In de hoop enig soelaas te vinden, begint ze vol enthousiasme aan haar opdracht: het verslaan van een reis op het luxe-cruiseschip Aurora vanuit de Engelse badplaats Hull naar de Noorse fjorden. Ze geraakt echter haar paniekaanvallen niet kwijt en drinkt meer dan goed voor haar is.


In de hut naast de hare verdwijnt een vrouw. Lo is ervan overtuigd dat ze vermoord werd en overboord gegooid, maar niemand gelooft haar. Gefrustreerd gaat ze zelf op onderzoek uit.


Elke thrillerlezer kent het beproefde systeem van Agatha Christie: een aantal mensen in een besloten ruimte, een moord, iedereen wordt verdacht, iedereen heeft wel een motief. In De vrouw in suite 10 wordt dat recept netjes opnieuw uitgevoerd maar in een modern jasje.
 Er is echter wel een duidelijk verschil. Agatha Christies hoofdpersoon is een bedaarde, oudere man die zijn grijze hersencellen laat werken om de moord op te lossen. Lo Blacklock is zijn tegenpool. Ze is constant vermoeid, constant misselijk en paniekerig, impulsief op het domme af en werkt zichzelf in nesten.


Voor elke lezer zal ze een ander gevoel oproepen. De ene zal medelijden voelen met haar omdat ze niet geloofd wordt en last heeft van paniekaanvallen. De andere zal kregelig worden van haar constante impulsiviteit en domme acties, soms zelfs op het randje van het geloofwaardige af.
 De vrouw in suite 10 begint met de inbraak in de flat van Lo en is veelbelovend en spannend. De  verwachtingen zijn hooggespannen want dit is wel een binnenkomer. Maar dan is plots die spanning weg en begint Ruth Ware aan ellenlange overpeinzingen en het voorstellen van de personages. Ze doet dit wel in dialogen, wat het geheel nog goed verteerbaar maakt, maar dit had beter wat gespreid gebeurd.


Ware vervalt af en toe in herhaling. Zo worden gebeurtenissen die Lo meemaakt en uitgebreid worden beschreven, nog eens volledig overgedaan in dialogen. Dit zou veel korter kunnen en haalt de snelheid uit het verhaal. Af en toe irriteert het zelfs. Die traagheid was ook al opvallend in haar debuut In een donker, donker bos. Maar de schrijfstijl is best onderhoudend en daarom lees je ook door tot het einde, tot in het laatste hoofdstuk alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Een puzzelaar komt met De vrouw in suite 10 dus zeker aan zijn trekken. Iemand die van snelheid, plotwendingen en onvoorspelbaarheid houdt, niet.
 Met het gegeven van een aantal mensen in een beperkte ruimte en een moord, had meer kunnen gedaan worden. Hier zouden perspectiefwisselingen perfect gepast hebben zodat de personages wat meer ‘body’ hadden gekregen.


Het debuut van de Engelse Ruth Ware was een echte hype en wordt zelfs verfilmd. Af en toe doet het ook denken aan Het meisje in de trein. Of De vrouw in suite 10 zal passen in de grote schoenmaat van haar debuut is nog maar de vraag. Schrijven kan Ware zonder twijfel en alleen al daardoor zal ze een schare trouwe fans achter zich krijgen. Aan de spanningsboog moet echter nog wat gesleuteld worden.