Aangename schrijfstijl maar een teleurstellend einde

Als de achtjarige Daisy Mason verdwijnt tijdens een familiefeest, lijkt het wel alsof ze plots van de aardbodem is verdwenen. Niemand heeft tijdens het feest met haar gepraat, niemand heeft haar zien vertrekken. Detective Adam Fawley begint zijn zoektocht bij de vlakbij gelegen rivier, maar dat levert niets op.   Dan richt hij zijn aandacht op de ietwat disfunctionele familie Mason. De moeder lijkt meer te geven om haar uiterlijk dan om haar dochter, haar vader is afstandelijk en koud en het zoontje is teruggetrokken en lijkt meer te weten dan hij vertelt. Fawley probeert uit alle macht een spoor van Daisy te vinden, maar het leidt allemaal tot niets. De klok tikt en Daisy blijft spoorloos. Iemand liegt, maar wie?  

Dicht bij huis is het debuut van Cara Hunter en het eerste deel van een reeks met inspecteur Fawley. Delen 2 en 3 zijn al op de markt in Engelstalige landen. Haar inspiratie voor Dicht bij huis haalde ze uit de TV-series Line of Duty en Broadchurch.  

Wat je alleszins van Dicht bij huis kan zeggen is dat de schrijfstijl van Hunter vloeiend en aangenaam is. Er is een goed evenwicht tussen dialogen en beschrijvingen. De spanning wordt opgebouwd van bij het begin, maar sputtert bij de diverse flashbacks die wel iets verduidelijken maar die afleiden van het echte verhaal. Wat zeker wel storend is, zijn de talrijke chatberichten op sociale media. In deze moderne tijd heeft natuurlijk iedereen zijn zegje, maar als je die overslaat, heb je niets gemist van het verhaal. Door deze twee zaken dartelt het verhaal soms een beetje in het rond.  

'Ik ga dit nu alvast zeggen, voordat we beginnen. Je zult het niet graag horen, maar geloof me, ik heb dit vaker aan de hand gehad dan ik me zou wensen te herinneren. In een zaak als deze –een vermist kind- gaat het negen van de tien keer om iemand dicht bij huis. Hoe radeloos ze ook overkomen, hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, ze weten wie het gedaan heeft. Misschien niet bewust maar ze weten het wel. Ze weten het.'  

Een kind dat spoorloos verdwijnt, is een onderwerp dat in meerdere thrillers wordt gebruikt en dus zeker niet uniek kan genoemd worden. Ook is er de rechercheur met het gebruikelijke rugzakje. Cara Hunter heeft deze rugzak echter niet te vaak opengetrokken en dit onderdeel is goed gedoseerd doorheen het verhaal, waardoor Fawley zowel kwetsbaar als heel competent overkomt. De karaktertekening van de diverse personages is goed uitgediept en is zelfs sterk te noemen. De plot is wat dunnetjes. Het einde is ronduit teleurstellend. Voor een doorwinterde thrillerlezer is het al van bij het begin (gedeeltelijk) duidelijk hoe het afloopt. Dit doet echter niets af aan het leesplezier omdat je toch wil weten hoe Fawley en zijn team uiteindelijk via lange omzwervingen tot de oplossing komen.