Al is de leugen nog zo snel...

Mark en Hannah hebben elkaar leren kennen in New York. Hoewel Hannah het moeilijk heeft met het aangaan van relaties, valt ze als een blok voor hem. Ze trouwen enkele maanden later, verhuizen naar Londen en leven in de zevende hemel.

Als Mark terug wordt verwacht van een zakenreis naar New York, wacht Hannah hem op in de luchthaven. Tot haar grote verwondering daagt hij niet op en laat niets van zich horen tot hij enkele dagen later belt met een vaag excuus. Hoewel ze haar echtgenoot volkomen vertrouwt, begint het duiveltje van de achterdocht de kop op te steken. Als ze ontdekt dat hij niet in zijn gebruikelijk hotel logeerde, beseft ze dat ze hem niet echt kent en dat hij dingen voor haar verzwijgt. Heeft hij een affaire? Is er een andere reden voor zijn leugens? Beetje bij beetje ontvouwt zich een scenario dat ze zich in haar ergste dromen niet had kunnen voorstellen.

De Britse Lucie Whitehouse is met Een andere waarheid aan haar derde thriller toe. Net als haar vorige boeken Het huis bij nacht en Onder de huid, spitst ze zich toe op traumatische relaties, angst en achterdocht. Een andere waarheid komt traag op gang. Misschien is dat te wijten aan de vele flashbacks en de uitgebreide informatie over de firma van Mark en haar eigen carrière bij een reclamebureau. Wel interessant is wat de lezer te weten komt over het verleden van Hannah en haar moeder, waardoor het duidelijk wordt waarom ze zo achterdochtig en wantrouwig is. Whitehouse zet haar neer als een vrouw met trauma’s die probeert zich van haar verleden los te maken. Omdat de nadruk op Hannah ligt, komen de karakters van Mark en de andere personages minder uit de verf en blijven ze een beetje in het ijle hangen.

Ondanks het trage begin en de soms overbodige beschrijvingen, zou je Een andere waarheid toch een pageturner kunnen noemen. Met elk hoofdstuk geeft Whitehouse de lezer druppelsgewijs informatie en bouwt de spanning langzaam op. Je wil weten wat er nu eigenlijk met Mark aan de hand is en waarom hij al die leugens vertelt. De ontknoping is niet echt spectaculair te noemen en eerder voorspelbaar.

Whitehouse toont haar schrijverstalent met de diepgaande, realistische beschrijving van een gestoorde geest en het groeiend wantrouwen van de partner. Haar schrijfstijl is fris, zonder franjes en leest erg vlot. Als ze in een volgend boek de overbodigheden achterwege laat en haar prettige schrijfstijl behoudt, zou ze wel eens een schare fans kunnen verzamelen.

De vergelijking met Nicci French en Camilla Läckberg, zoals de cover vermeldt, is voorlopig nog iets te hoog gegrepen, maar met Voor ik ga slapen van S.J. Watson kan ze zeker wel concurreren.