Dertien in een dozijn

Het stel van hiernaast, het debuut van Shari Lapena, werd met gemengde gevoelens onthaald en kreeg waarderingen variërend van 2 tot 5 sterren. Zou ze met Een vreemde in huis sterker voor de dag komen? Het antwoord is spijtig genoeg negatief.  

In Een vreemde in huis komt Tom thuis van het werk en stelt vast dat echtgenote Karen verdwenen is. De voorbereidingen voor het diner staan nog op het aanrecht, haar handtas en telefoon liggen op de tafel. Het is duidelijk dat ze onverwachts vertrokken is. Hij belt haar vrienden maar niemand heeft haar gezien. Dan komt een politieagent vertellen dat Karen een ongeval heeft gehad met haar wagen en in het ziekenhuis ligt. Daar blijkt dat Karen geen idee heeft waarom ze op de vlucht is gegaan en nog minder waarom ze een ongeval heeft gehad. Beetje bij beetje probeert ze uit te zoeken wat ze deed in het verloederde gedeelte van New York waar de politie haar gevonden heeft. En wat is er gebeurd met de vermoorde man die vlak bij haar auto is gevonden? Heeft ze hier iets mee te maken?

Net als in haar debuut hanteert Shari Lapena een taal die niet alleen eenvoudig is te noemen, maar zelfs naar het kinderachtige neigt. Alles wordt netjes voorgekauwd. Het begin van het verhaal is zeker intrigerend. Daarom verwacht de lezer een verderzetting van deze spanning, maar die blijft uit. Het lijkt erop dat de auteur in haar hoofd alle zinnetjes vormt en ze gewoon op papier zet zonder zich te bekommeren om stijl of leesbaarheid.  

Het beginnen van een zin met het onderwerp is geen probleem. Als dit echter bijna als vaste regel wordt gebruikt, kan het dit wel worden. Uit pure nieuwsgierigheid kijken we even naar een gedeelte van een hoofdstuk, meer bepaald naar een tekst van 2,5 pagina: 23 keer begint de zin met ‘ze’, waardoor het verhaal eerder leest als een opsomming van feiten in dagboekvorm dan een vloeiend geheel.  

‘Haar mond wordt droog. Ze dwingt zichzelf te kalmeren. Ze vertelt zichzelf dat ze een advocaat heeft.’  

Mocht Lapena iets meer moeite doen om haar zinnen mooier en volwassener te maken, zou dit best een leuk boek kunnen zijn. Datzelfde geldt voor de uitwerking van de personages: die laat heel wat te wensen over. Hoewel er maar drie personages op de voorgrond treden in dit verhaal, lijkt de auteur het toch moeilijk te hebben met de druk om hen en hun acties geloofwaardig te maken, wat een gemiste kans is.

Perspectiefwisselingen geven de lezer een inkijk in de diverse personages en voegen zeker een meerwaarde toe aan Een vreemde in huis. Af en toe gebruikt de auteur een cliffhanger die dan de spanning wel wat opvoert en je nieuwsgierig maakt naar het verdere verloop, maar niet voldoende om het boek in een ruk te willen uitlezen. Lapena geeft zeker niet te snel iets prijs over de mogelijke afloop zodat het einde toch nog een verrassing in petto heeft.     

Heb je genoten van Het stel van hiernaast? Lees dan zeker Een vreemde in huis. Vond je dit debuut maar zo en zo, verwacht dan meer van hetzelfde.