Achterdocht, jaloezie en paranoia in een claustrofobische sfeer

De zussen Emily en Jessica zien elkaar na 16 jaar terug. Ze proberen hun moeilijke verleden achter zich te laten en dat lukt hen wonderwel. Jessica trekt zelfs bij het gezin van Emily in, in haar landhuis op een eiland. Jessica neemt overdag de zorg van Emily’s dochtertje Daisy op zich, ontfermt zich over stiefdochter Chloë en voelt zich perfect gelukkig. Maar dan verdwijnt Daisy spoorloos en het zorgvuldig opgebouwde leventje van Emily stort als een kaartenhuisje in elkaar. Met man en macht wordt naar het kind gezocht maar Emily vermoedt dat Jessica een rol in de verdwijning heeft gespeeld. Kan ze haar zus wel vertrouwen na wat er in het verleden is gebeurd?  

De Engelse Isabel Ashdown is met Kleine zus niet aan haar proefstuk toe. Ze schreef al vier novelles, maar deze werden nog niet in het Nederlands vertaald. Hoewel ze al eerder prestigieuze prijzen won, betekende Kleine zus haar internationale doorbraak.  

Als je het boek openslaat, valt onmiddellijk de rustgevende bladspiegel en het mooie lettertype op, waardoor het al uitnodigt tot lezen. De proloog zet de toon van de lugubere geheimzinnigheid en de donkere sfeer van het hele verhaal. Het boek is volledig opgebouwd rond onderlinge relaties waarin leugens, achterdocht, jaloezie en haat de boventoon voeren. Het verhaal wordt volledig gedragen door Jessica en Emily, die afwisselend per hoofdstuk hun verhaal doen, zodat de lezer druppelsgewijs de informatie ingelepeld krijgt. Veel vaart zit er niet in. Is het dan saai? Helemaal niet. Je wil als lezer te weten komen wat er zich in godsnaam toch tussen die twee zussen heeft afgespeeld en daarin zit de spanning. Elk hoofdstuk geeft een klein stukje prijs en dat is erg slim bedacht door de auteur. Isabel Ashdown neemt de lezer mee in de fascinerende dynamiek tussen de zussen.   

Kleine zus bestaat uit twee delen. In het eerste deel kom je te weten wat zich vroeger heeft afgespeeld en hoe dat gevolgen heeft voor wat er nu gebeurd is met kleine Daisy. Het vreemde is dat het tweede deel begint met exact dezelfde tekst als deze uit de proloog, met het verschil dat er nu een naam bovenaan het hoofdstuk staat. En precies bij het begin van dit deel heeft de auteur te snel iets prijsgegeven, want dan zijn we nog maar in de helft van het boek. Toch blijft het spannend, omdat we nu het hoe en waarom te weten komen.   

De schrijfstijl van Isabel Ashdown is ingehouden, sober en vloeiend, zonder overbodige adjectieven. Sommige hoofdstukken zijn een beetje te lang en uitgebreid, wat, zeker in het begin, het leesplezier iets tempert en waardoor je af en toe de neiging hebt het boek weg te leggen. Niet doen. Door de onderhuidse spanning, de complexe familieverhoudingen en de vraag – wat is waarheid en wat is leugen?- blijft het verhaal nazinderen nog lang nadat je met een zucht het boek hebt dichtgeslagen.