Prachtig uitgediepte personages

Catrin is biologe op de Falklandeilanden, waar jaren geleden een korte maar hevige oorlog woedde tussen Britten en Argentijnen. In de kleine gemeenschap waar ze woont, ontmoet ze regelmatig Rachel, eens haar beste vriendin maar verantwoordelijk voor de dood van haar twee kinderen. Catrin heeft dit nooit verwerkt wat resulteerde in een echtscheiding. Haar leven heeft nog weinig zin en ze heeft maar één doel: wraak nemen op Rachel. Weloverwogen heeft ze een bepaalde dag gekozen.

‘Ik heb me afgevraagd of ik het in me heb te doden. Of ik een levend wezen in de ogen kan kijken en die ene, onomkeerbare daad kan verrichten waardoor een leven eindigt.’

Maar haar voornemens worden gedwarsboomd als een jongetje verdwijnt op het eiland, het derde in enkele jaren tijd. Noodgedwongen helpt ze mee met de zoektocht, samen met haar vriend Callum, die nog steeds de mentale sporen met zich meezeult van de oorlog.

Kleine zwarte leugens is opgebouwd uit drie delen waarin we eerst Catrin aan het woord krijgen als verteller. Het tweede deel beslaat het verhaal bekeken vanuit het oogpunt van Callum, de vriend van Catrin. In deel drie is Rachel aan de beurt. Er worden telkens zeven dagen behandeld: 31 oktober 1994 tot en met 6 november. De lezer krijgt langzaamaan inzicht in de gebeurtenissen en afhankelijk van de verteller kan de interpretatie hiervan wel eens verschillen. Net omdat de lezer telkens op het verkeerde been wordt gezet en zich afvraagt wat er nu eigenlijk gebeurd is, komt de ontknoping als een totale verrassing, origineel en ontroerend.

De lezer die de overige boeken van Sharon Bolton heeft gelezen, zal zeker niet verwonderd opkijken van de kwaliteit van Kleine zwarte Leugens, want die is er zeker wel. Een groots verhaal met veel actie of een spetterende thriller is het niet, maar het is intrigerend, ontroerend en diepgaand.

Niet alleen weet Bolton haar zinnen poëtisch en origineel te maken door haar woordkeuze, maar tegelijkertijd waant de lezer zich op de afgelegen en onherbergzame Falklandeilanden. En dat is net de kracht van een auteur. Met zinnen een sfeer oproepen zonder dat dit aanvoelt als een saaie beschrijving.

‘Een duistere, griezelig goede thriller. Kruipt onder je huid en laat je niet meer los’, zegt Paula Hawkins op de cover. Inderdaad, die beschrijving klopt wel. In Vlaanderen en Nederland is Sharon Bolton geen naam die klinkt als een klok en dat is spijtig, want ze verdient zonder twijfel haar plaats bij de goede thrillerauteurs. Ze ontving in haar thuisland diverse onderscheidingen.

Volgens de bibliografie achteraan heeft ze haar kennis over de Falklandeilanden vooral gehaald uit boeken die ze met dit doel gelezen heeft. Je zou echter zweren dat ze er zelf heeft gewoond of alleszins lang heeft verbleven.

Wie voor het eerst kennismaakt met Sharon Bolton zal aangenaam verrast zijn en Kleine zwarte leugens in een ruk willen uitlezen om dan reikhalzend uit te kijken naar de volgende.