Donkere atmosfeer die perfect bij het verhaal past

Jody, een introverte en schuwe jonge vrouw, leeft in een troosteloos flatje in een herbouwde kerk. Op een dag ontmoet ze Abe, haar overbuur. Haar leven neemt plots een wending omdat ze voelt dat ze deze man kan vertrouwen en ze wordt hopeloos verliefd.

Mags woont in de Verenigde Staten en heeft al jarenlang geen contact meer met haar broer Abe. Als ze verneemt dat hij een poging tot zelfmoord heeft gedaan door zich in het trappenhuis naar beneden te gooien, en nu in coma in het ziekenhuis ligt, vertrekt ze onmiddellijk naar Londen.

In het ziekenhuis ontmoeten de twee vrouwen elkaar. Jody wil niet vertellen wat er die avond is gebeurd. Mags gelooft niet in de zelfmoordtheorie en trekt zelf op onderzoek uit. Wie haatte Abe zo erg dat hij hem van de trap heeft geduwd? Was het Jody? Was het iemand van de andere bewoners? Of toch zelfmoord?

Sarah Naughton schreef met Leugenaar haar thrillerdebuut, maar ze was eerder al actief als Young Adult auteur. Het begin van Leugenaar is verwarrend om het zacht uit te drukken. De personages lijken uit een ander universum te komen. Sommige lezers zullen geneigd zijn na een vijftigtal pagina’s dit boek dicht te klappen, maar… niet doen. Het verhaal komt op gang als een sputterende dieselmotor maar is daarna de moeite van het lezen waard, niet alleen omwille van het toegankelijk taalgebruik maar ook omwille van de grote vraag: wie liegt er en wie spreekt de waarheid? Want dat is tenslotte wat de flaptekst vermeldt. Je weet dus vanaf het begin dat je met een onbetrouwbare verteller te maken hebt. De enige die de waarheid kent is Abe, maar net hij komt niet aan het woord.

Leugenaar is geen uniek verhaal. Neem tien boeken en ergens zal er wel eentje tussen zitten met hetzelfde thema: zelfmoord of jaloezie en wraak. De twee hoofdpersonages, Jody en Mags, zijn niet bepaald beminnelijk. De ene durft amper te leven, de andere is boos op iedereen en alles. En toch, hoe verder je in het verhaal komt en de gebeurtenissen uit het verleden bekend geraken, hoe meer sympathie je begint te voelen, hoe meer je hen kunt begrijpen.

Sarah Naughton verstaat de kunst om een sfeer te scheppen waardoor je je als lezer haast in die omgebouwde kerk waant met de donkere schaduwen en holle geluiden. Door haar woorden roept ze beelden op die je af en toe doen rillen maar beklijvend zijn ze zeker.

Voor een thriller zit er erg weinig actie in Leugenaar. De spanning komt vooral van de vraag: wie liegt en wie spreekt de waarheid, want dat wil je als lezer absoluut weten.

Naar het einde toe zit er een twist in het verhaal die niet iedereen zal kunnen waarderen. Het lijkt een beetje op bladvulling. Dat had beter gekund. Maar omwille van het totale plaatje, kan je dat nog vergeven.