Intrigerend en origineel, maar niet voor doetjes

‘Mijn naam is Freedom Oliver en ik heb mijn dochter vermoord.’ Een binnenkomer van jewelste die de toon van het verhaal zet.

Iedereen weet dat Freedom in een bikerspub werkt, dat ze regelmatig wordt opgepakt voor openbare dronkenschap en dat ze een brutale mond heeft. Behalve één goede vriend, weet echter niemand dat ze bijna twintig jaar geleden beschuldigd werd van de moord op haar echtgenoot. Ze werd twee jaar opgesloten, maar toen bleek dat haar schoonbroer Matthew Delaney de dader was, gaf de FBI haar een nieuwe identiteit en werd ze in een getuigenprogramma opgenomen om haar te beschermen tegen de wraak van haar schoonfamilie. Maar deze bescherming had een hoge prijs. Ze werd gedwongen haar kinderen ter adoptie af te staan, ook de dochter die ze kreeg in de gevangenis en die ze amper twee minuten en zeventien seconden heeft gekend. Als ze na achttien jaar verneemt dat haar dochter in gevaar is en mogelijk verdwenen, gooit ze de veiligheid die de FBI haar biedt overboord en gaat op weg naar Tennessee waar haar kinderen verblijven. Maar niet alleen haar kinderen verkeren in gevaar.

Het debuut Mijn naam is vrijheid is een boek zoals er weinig zijn. Jax Miller (pseudoniem van Anne O' Donnell) schrijft vanuit haar buik en niet haar hart, zoals ze zelf zegt. Ze is een ex-drugverslaafde en heeft meer tijd op de straat doorgebracht dan in een gezin. Misschien is dat de reden dat haar verhaal zo overtuigend en persoonlijk overkomt. Mijn naam is vrijheid is een emotioneel portret van een vrouw die alles zou doen om haar kinderen terug te krijgen en hiervoor zelfs haar eigen veiligheid op het spel zet. Het is met momenten hartverscheurend, bloederig en rauw. Miller leidt de lezer door het marginale leven van bikers, skinheads en religieuze fanatiekelingen.

De auteur verstaat de kunst om de lezer in haar ban te houden. Freedom vertelt beetje bij beetje haar verhaal en schuwt geen schuttingtaal. Zelfs met haar ruwe en ongepolijste taal, voel je sympathie voor haar personage. De lezer leest het verhaal niet alleen vanuit haar standpunt, maar ook vanuit haar schoonbroers Matthew en Peter. Elk hoofdstuk dat vanuit Freedoms gezichtspunt is geschreven, begint met ‘Ik ben Freedom en…’. Voor sommigen enerverend, maar voor anderen origineel.

Hoewel de loftrompet kan gestoken worden over Mijn naam is vrijheid, is er ook een minder goede kant. Miller maakt het verhaal af en toe nodeloos ingewikkeld en valt ook in herhaling, waardoor de spanning even verdwijnt. Dertig tot veertig pagina’s minder had het verhaal ten goede gekomen, zeker naar de ontknoping toe. Dit neemt niet weg dat haar schrijfstijl, hoewel vaak brutaal en op het randje van het fatsoenlijke af, prettig om lezen is.

Als je een hekel hebt aan schuttingtaal en bloederige scènes, is dit geen boek voor jou. Maar als je een verhaal wilt lezen waarbij je af en toe je adem inhoudt , dat origineel is in aanpak en zeker niet naar je achterhoofd verdwijnt als je het dichtklapt, is het een aanrader. Je houdt van Freedom of je haat haar. Iets er tussen in is er in dit geval niet.